...ภูมิใจ...
ยามอุษาฟ้ากระจ่าง...สว่างแล้ว
เสียงเพลงแว่ว ตื่นเหลียว ข้าวเหนียวอุ่น
วิทยุ ของพ่อ พอมีทุน
พอได้หมุน หาคลื่น เริงรื่นฟัง
ข้าวนึ่งใหม่ ใส่บาตร สะอาดหยิบ
อีกกระติ๊บ ข้าวเย็น แยกเป็นฝั่ง
มิเคยรวม มาใส่ ให้ประดัง
นึ่งใหม่ตั้ง รอพระ ท่านจะเดิน
แม่ใส่บาตร ข้าวเปล่า หลายเช้าติด
มิได้คิด มากมายเรื่องอายเขิน
มีอย่างไร ใส่หนุน ร่วมบุญเทิน
บุญพะเนิน เข้าเรือนได้เหมือนกัน
ถึงวันเนา เข้าวัด ไปขัดล้าง
ช่วยถากถาง หญ้ารก สกปรกนั่น
สิบห้าค่ำ เข้าวัด ทั้งคืนวัน
ยี่สิบปี มิหัน ออกวัดเลย
พ่อจากไป แม่ยัง สะพรั่งสาว
แม่ไม่หนาว กายดอก ขอบอกเฉย
เป็นแม่พระ ชาวบ้าน ลูกหลานเกย
แต่ลูกเอ๋ย ครึ่งแม่ หาแลมี
แก้มชมพู อยู่เหย้า แม่เฝ้าบ้าน
ตรุษสงกรานต์ ลูกหลานหมด มิลดหนี
เงินใส่มือ ถือกอง ของทุกปี
ทอดผ้าป่า สามัคคี ที่วัดเลย
พิณจันทร์
...
ตอนละ ๖ บทนะคะ คุณอา เปลี่ยนเป็นร้อยกรองแบบอื่นก็ได้ค่ะ
ต่ายจะได้ฝึกหัดเขียนไปด้วยค่ะ..และเปลี่ยนเรื่องพาเข้าวัดวาก็ได้ค่ะ
ขายแต่เเม่ตัวเองอยู่นี่เอง....นั่นรู้เรื่องครอบครัวหมดแล้วค่ะ ฮ่าๆ
