กลอนมีค่า..มากจะประมาณค่า
เป็น "ภูมิปัญญา" งดงามเหนือคำเอ่ย
แต่..บางคนสิ้นค่าไม่น่าเชย
เขียน "หยาบคาย" เกินเลยลงในกลอน

สุวัฒน์  ไวจรรยา
๑๓ / ๐๑ / ๒๕๕๗

ยามเหงาใจใช้กลอนช่วยผ่อนเหงา
เขียนบอกเล่าความนัยคลายหนักหน่วง
ยามสุขสมรมณีย์ฤดีดวง
เขียนกลอนหวานปานแดนสรวงช่วงชวาล

สุวัฒน์  ไวจรรยา
๑๓ / ๐๑ / ๒๕๕๗

ยินสำเนียงเพียงภาพที่ฉาบฝัน
คล้ายดวงขวัญถูกตรึงดึงจากที่
ให้เคลิบเคลิ้มหลงกานท์อันสุนทรี
เหล่ากวีผู้สร้างอย่างลืมองค์

เพียงภาพฝันขวัญซับรับสนอง
ท่วงทำนองลีลาคราคีตส่ง
เด่นสัมผัสชัดคำซึ่งดำรง
ทำเอาหลงคีตศิลป์จินตนา

ฤาจะตื่นจากฝันอันพิลาส
ของชาวปราชญ์กวีที่ฝันหา
หากแม้นพบเอกองค์ทรงปรีชา
ยอมนิทราทั้งชีวินก็ยินดี

 

*******
ฝันแล้วสุขทุกขณะระหว่างฝัน
เห็นสวรรค์วาบไหวใกล้ใกล้นี่
ก็หลับตาฝันต่ออย่ารอรี
กาลราตรีมีให้ฝันอีกนานนัก

แล้วเก็บฝันพร่างพร้อยเรียงร้อยไว้
จำซึ้งใจจดจารหวานประจักษ์
บันทึกสร้อยอักษร..เป็นกลอนรัก
(ถ้า)..ฝันแล้วมักมัวหมอง..ต้องรีบลืม

สุวัฒน์  ไวจรรยา
๑๔ / ๐๑ / ๒๕๕๗