สาวนารำพึง

ฝากถ้อยคำรำพึงไปถึงพี่
หากพรุ่งนี้ยังฟ้าอุษาสาง
ด้วยแรงหวง ห่วง คะนึง ซึ้งไม่จาง
คอยเคียงข้างคุ้มครองรอนผองภัย

นาเมื่อย่ำสนธยาฟ้าดำมืด
หนาวชาชืดแผ่วพรมพร้อมลมไหว
เพลงขลุ่ยผิว กองฟาง ข้างฟืนไฟ
อบอุ่นไอแดนดินสูดกลิ่นดาว

กับคืนหนึ่งซึ่งฝันอย่างหวั่นหวาด
โดยมิอาจฟังสื่อข่าวอื้อฉาว
เขาว่าพี่บำบวงเมืองหลวงพราว
มีแม่สาวไฮโซอวดโอ้รัก

น้องผู้น้อยด้อยค่าจากป่าเขา
นั่งคอยเฝ้าเศร้าทรวงอย่างหน่วงหนัก
ทั้งยังห่วง ยังคงพะวงนัก
กลัวพี่จักชอกช้ำเพราะคำคน

ความฟุ้งเฟื่องเมืองใหญ่มากภัยพิษ
ย่อมชีวิตอัตคัดและขัดสน
ที่บ้านนอกนาทองเลี้ยงผองชน
ยังอับจนน้อยกว่านานายทุน

รู้พี่เลื่องเกียรติศักดิ์อย่างนักสู้
กลางเมืองหรูร้างเรื้อใครเกื้อหนุน
หากเกินต้านแรงบ้าแรงทารุณ
กลับมากรุ่นกลิ่นหล้าบ้านนาเรา

ฝากถ้อยคำรำพึงไปถึงพี่
คอยใจที่คืนเรือนมาเหมือนเก่า
หรือต้องอยู่กับการรอนานเนา
เพราะพี่เข้าเมืองใหญ่...แล้วใจตาย

..........................................

เปลวเพลิง