ฟังวาจานงเยาว์เจ้าเอ่ยเอื้อน
ดังมีดเฉือนเถือทรวงจ้วงอุระ
นอนครวญคราง...ฮือฮือ...มือเปะปะ
คล้ายคนจะดับดิ้น...สิ้นชีวา

เจ้าตัดเยื่อตัดใย...ไมตรีจิต
เรื่องเก่าครั้งยังสนิทมิคิดหา
"รัก" เคยบอก...ลืมแล้วหรือแก้วตา
คำสัญญา...ที่แท้..แค่คำลวง

ทุกวันพี่อยู่ไป...ด้วยใจหวัง
จะคืนครั้ง...เคยหวาน...สะท้านสรวง
ได้กลับคู่เคียงน้องลำยองยวง
แปล่บในทรวง...เมื่อรู้...คู่ไม่คืน

แค่เห็นต่าง...นงลักษณ์ก็ผลักไส
ปล่อยให้ใจพี่กรมระทมฝืน
ทุกขณะนอนนั่ง...กระทั่งยืน
ช่างขมขื่น...หนักหนากระทาชาย

หรือรักพี่ด้อยค่าราคาต่ำ
แม่งามขำโสภีจึ่งหนีหาย
ปล่อยคนภักดีท้อ...รอความตาย
โอ้โฉมฉายใจไม้ไส้ระกำ

หยิบอาก้าเร็วเถิด...ประเสริฐหญิง
แล้วโปรดยิง....ตรงหัวรัวกระหน่ำ
ระเบิดภาพงดงาม...ความทรงจำ
ของชายช้ำให้แหลกแตกเป็นจุณ

ศรีเปรื่อง
๒๓ ก.พ. ๒๕๕๗