นิราศเดี่ยวเที่ยวไทยใกล้ศาสนา
เพื่อไหว้พระที่กรุงเทพฯ-อยุธยา                 “บิ๊กโต*”พาเที่ยวไปทุกปลายปี

  ลูกค้าช่วงห่วงสัมพันธ์มั่นมิขาด               จากสุราษฎร์ถึงเขตนครศรีฯ
ประชาชนจึงได้ใช้ปูนดี                              ราคาที่เยาว์นิดหนึ่งมิตึงไป

  “เฮียจี๊ด-น้องโต*” พามาเองด้วย              พร้อมลูกจอย คนสวยงามสดใส
ช่วยดูแลทุกสิ่งอย่างจริงใจ                        เที่ยวสนุกสุขได้ดั่งใจปอง

  “ปูนอินทรีย์”มีใจมอบตอบแทนให้              ”เพื่อนธรรมชาติ” ทัวร์ใหญ่จัดสนอง              
ท่องเที่ยวดูรู้ประวัติชัดครรลอง                     วิทยากรแคล่วคล่องท่าน “อาจารย์-

  ณพัดยศ” เลื่องชื่อลือกระฉ่อน                   จาก “พินิจนคร” เด่นหลายด้าน
ท่องเที่ยวทัศนศึกษา วิชาการ                      เรื่องโบราณต่างยุคสนุกดี

  พอลงเครื่องฯดอนเมืองปั๊บจับรถบัส            ทางด่วนลัดดิ่งไปในวิถี
ผมเหมือนกับหลับตาเห็นทางเส้นนี้               เพราะต่อปีผ่านไป-มาสิบกว่าครั้ง

  ถึงวัดพระศรีรัตนศาสดาราม                      ไหว้พระแก้วแววงามตามที่หวัง
ความเป็นมาอาจารย์เขาเล่าให้ฟัง                เคยรู้มั่งแต่ทั่วไปไม่ลึกซึ้ง

  วัดสร้างไว้ในพระบรมมหาราชวัง                เริ่มเมื่อครั้งรัชกาลที่หนึ่ง
นำเยี่ยงอย่างอยุธยามาคำนึง                       ดังกล่าวถึง “วัดพระศรีสรรเพชญ” เดิม

  แล้วอัญเชิญ “พระแก้วมรกต”                    ความกำหนดของล้านนามาแต่เริ่ม
เหตุที่ไปอยู่ลาวเล่าเพิ่มเติม                         จดจำเพิ่มแต่มิกล่าวจะยาวไป


   * บิ๊กโตซุปเปอร์โปร  เอเย่นต์ปูนซีเมนต์นครหลวง ที่สุราษฎร์ธานี
    * เจ้าของ-ผู้จัดการ

  “พระมหามณเฑียร” ก็เรียนรู้                           ว่าเป็นหมู่พระที่นั่งกลางวังใหญ่
รัชกาลที่สามแยกนามไว้                                   สัมผัสไล่เรียงตามคำกรองกานท์

   “จักรพรรดิพิมาน” “ไพศาลทักษิณ”               ทั่วธานินทร์ยินชื่อที่ลือขาน
“อัมรินทรวินิจฉัยมไหสูรยพิมาน”                     ช่างโอฬารงามเยี่ยมเทียบเทียมกัน

   เคยเห็นเพียงภาถ่ายวิไลยิ่ง                               เจอะของจริงปานแมนแดนสวรรค์
ขอจงเด่นเช่นนี้ชั่วนิรันดร์                                  เป็นมิ่งขวัญเอกลักษณ์จักกรีวงศ์

    จาก “พระบรมมหาราชวัง”                           “วัดโพธิ์” ตั้งเป้าหมายไม่ลืมหลง
ขึ้นรถพร้อมอ้อมวนชวนคนงง                           จุดประสงค์ให้พักนิดแม้ติดกัน

   วัดโพธิ์กว้างดังไกลไปทั่วโลก                         ใครทุกข์โศกป่วยไข้ไปที่นั่น
“โอบาม่า”ตามเรามาแบบกระชั้น                       “ฮิลลารี่ คลินตั้น” ร่วมกันชม

   เป็นมหาวิทยาลัยสมัยเก่า                                 ภูมิปัญญาไทยเราได้สร้างสม
จารึกศาสตร์สืบสานมานานนม                           ผู้นิยมศิลปะจะเปรมปรีดิ์

   ภาพวิจิตรติดตรึงตราฝาผนัง                           รักษ์อยู่ยั้งยืนยงคงศักดิ์ศรี
รามเกียรติสืบสรรค์วรรณคดี                             จนเป็นที่เลื่องลือฝีมือไทย

   พระพุทธไสยาสน์พิลาศเหลือ                         งามระเรื่อผิวทองผุดผ่องใส
“ยักษ์วัดโพธิ์” นั้นมิโตดั่งคำใคร                         ครอบตู้ไว้ด้านหน้าเล็กกว่าคน

   จนเที่ยงวันอันนัดหมายได้เวลา                       ไก๊ด์นำพาเดินไปมิใครบ่น
ออกจากวัดลัดดิ่งมิวิ่งวน                                    ข้ามถนนสู่ “สโมสรราชนาวี”




 

     ร่วมกันรับประทานอาหาร                            บริการทันใจได้เร็วรี่
มีไก๊ด์สาวเข้าช่วยด้วยอย่างดี                            เธอคนนี้ชื่อ “ยุ้ย” ชวนคุยเพลิน

   ผู้ช่วยสาววัยรุ่นชื่อคุณ “จั๊มพ์”                        ดูคมขำปราศรัยไม่เคอะเขิน            
ทั้ง “ทีมงานปูนอินทรย์” ก็ดีเกิน                         คอยชวนเชิญดูแลเทคแคร์กัน

   คุณ “กาเหว่า” หล่อเหลาหรูดูภูมิฐาน              คู่ “น้องตาล” ทัวร์ถึงไหนไปถึงนั่น
เพื่อนร่วมกลุ่มใกล้ชิดมิตรสัมพันธ์                     พออิ่มพลันชวนมุ่งหน้าไป “ท่าเตียน”*

   ฟังเรื่องราวเล่าขานตำนานชื่อ                         ต่างยึดถือมิตรงกันมีผันเปลี่ยน
ยักษ์หรือญวนชนวนความก่อนนามเพี้ยน           จบบทเรียนมุ่งตรงไปลงเรือ

   ไปสู่ “วัดอรุณราชวรารามฯ”                          ทั่วโลกาลือนามว่างามเหลือ
ภาพฉายรับกับขอบน้ำงามอะเคื้อ                       สวยยิ่งเมื่อสุริยนสนธยา  

   ขึ้นพระปรางค์อย่างเขาเอาใจสู้                        มิบอกให้ใครรู้ว่าเข็ดขา
บันไดชันเหมือนกีดกันคนชรา                            เอาละวา...เรายอมรับ...ซะเมื่อไร..

    ฟังประวัติ “วัดมะกอก” เขาบอกกล่าว            หลายเรื่องราวจำจดหมดไม่ไหว
“มะกอกนอก”บอกเพราะมี “มะกอกใน”             อยู่กลาง “คลองบางกอกใหญ่” อีกอาราม

   เรือง “พระเจ้าตากสินมหาราช”                        จะประกาศเมืองหลวงใหม่ให้สยาม
ล่องเรือมารุ่งแจ้งหน้าพระอาราม                         ขานนาม “วัดแจ้ง” มีแย้งมา

   ว่า “เพลงยาวหม่อมภิมเสน” ยุคกรุงศรีฯ           วัดแจ้งมีมาก่อนนั้นดังท่านว่า
ประวัติศาสตร์อาจแย้งกันนั้นธรรมดา                  แต่เราอย่าขัดแย้งแบ่งฝ่ายกัน

   หลายเรื่องราวเล่าประวัติเรืองวัดแจ้ง                 สูรย์สีแดงแสงสุรีย์อ่อนสีสัน
จึงกราบลาพระปรางค์อย่างเร็วพลัน                     เมืองกรุงนั้นไร้ดาราฟ้าสีเทา

 
            ที่มานามท่าเตียน
        ๑ ยักษ์วัดแจ้งรบกับยักษ์วัดโพธิ์  จนพื้นที่ตรงนั้นราบเตียน
        ๒ ย่านนี้เคยเป็นสถานที่จัดสรรให้ชาวญวน อพยพ  ที่เมืองญวนมี “ฮาเตียน”

   “โรงพยาบาลหัวเฉียว”เลี้ยวรถผ่าน               คือสถานกำเนิดเกิดลูกสาว
คลอดที่นี่เดือนปีนานผ่านเรื่องราว                    ตอนนี้ก้าวเข้าหาวิทยาลัย

   พักอยู่บ้านแม่ยายสบายมาก                         ใจหนึ่งอยากพบหน้าเพราะมาใกล้
กลัวกลุ่มทัวร์ว่าได้..ไร้วินัย                                จึงตัดใจอยู่ให้ครบจนจบวัน

   กินอาหารร้านเก่า “เยาวราช”                         รู้รสชาติหลายครั้งนั่งที่นั่น
ทางฝ่ายญาติภรรยาชอบมากัน                         ชื่อร้านนั้นไปทางจีนยากจดจำ

   อิ่มแล้วเดินตากลมชมสินค้า                           “เฮียจี๊ด น้องโต” พากันเดินจ้ำ
ผมมิซื้อใดดอกอยากบอกย้ำ                              หน้าที่ทำ “คนทางบ้าน” เรื่องการช๊อป

   เธอมีความสุขใจที่ได้ซื้อ                                 สิ่งนั้นหรือถือเป็นเช่นคำตอบ
ผมผู้ใช้สบายใจซื้อไม่ชอบ                                 เมื่อรับมอบอะไรมาว่า “ถูกใจ..”    


    

    แล้วก็ถึงเวลาอาหารเที่ยง                             นั่งระเบียงริมธาราน่าสุขสันต์
“เรือนรับรอง”นามของร้านอาหารนั้น                      ชวนให้ฉันนึกถึงท่าริมตาปี
   ทั้ง “ลูกชาย-ภรรยา” อยู่หน้าร้าน                     คงวุ่นวายไปกับงานอย่างเต็มที่
ข้าวกลางวันมักทานกันบ่ายทุกที                          เราอยู่นี่กินเที่ยวก็เปลี่ยวกาย
   หลังอิ่มหนำสำราญไปกันต่อ                            ที่ผ่านพอดูเพลินเกินจำหมาย
เพราะวัดชิดติดกันนั้นมากมาย                             มิทะลายคงค่าคู่ธานี   

 แวะ เข้า “วัดพระเมรุราชิการาม”                         ได้ฟังความพม่าไม่เผาที่นี่
อาจเว้นไว้ให้เผาศพไพรี                                     วัดนี้มีพระพุทธรูปทรงเครื่องฯงาม

   ยังงวยงงเรื่อง “พระทรงเครื่องกษัตริย์”                   ด้วยข้องขัดหลักธรรมอยากย้ำถาม
พระพุทธองค์ทรงลามาตุคาม                                  ละรูปนามขัตติยะกระตระกูลวงศ์

   หากดูได้ในแง่ดีมีศิลปะ                                     แต่ธรรมะถือเป็นโทษโลภโกรธหลง
เพียงกายเปล่าเล่าก็หมายให้ปลดปลง                        ที่ยืนยงก็คือบุญคุณความดี

   แวะอีกวัดชื่อว่า “มหาธาตุ”                                    น่าอนาถในผลคนใจชั่ว    
ขุดขโมยทรัพย์สินไปเป็นของตัว                              โดยมิกลัวเวรกรรมจะตามทัน

   เศียรพระพุทธรูปหายไม่เหลือหรอ                         เหลือแต่เพียงพระศอน่าโศกศัลย์
ต้นโพธิ์ใหญ่หุ้มไว้ได้หนึ่งเศียรนั้น                            เหมือนยืนยันศรัทธากว่าคนไทย

 จากวัดวาพาทานอาหารค่ำ                                    เรือลอยลำชมราตรีที่สดใส
สองฝั่งเห็นเด่นแดงด้วยแสงไฟ                             เรือส่วนใหญ่เขาเฮฮาปาร์ตี้กัน

    “คาราโอเกะ” บนเรือจัดผลัดกันร้อง                 พร้อมเพื่อนพ้องร่วมสนุกอย่างสุขสันต์
ลิ้มสุราอาหารสำราญครัน                                      พอเริ่มมันต้องคลาไคลไปโฮเต็ล

    ชื่อ “คลาสสิคคามิโอ” โตใช้ได้                         หากสร้างไม่เสร็จยังก่อสร้างเห็น
ไร้น้ำอุ่นให้แช่แค่น้ำเย็น                                        แต่ถือเป็นการอภัยไม่รำคาญ

     คนเดินเหนื่อยเมื่อล้าน่าจะหลับ                       คนที่จับแก้วสุราพาฟุ้งซ่าน
“อยุธยาราตรี” นี้ยาวนาน                                       ยังต้องการ “ไปให้ถึงอยุธยา”    

                       (ช่วงนี้ทิ้งกล้อง  ถือแต่แก้วกับไมค์ครับ)

     เลยต่อไปยังวัด “กุฎีดาว”                               ฟังเรื่องราว “อโยธยา” เมื่อคราก่อน
“มเหยงคณ์” วัดคู่ในพระนครฯ                              อนุสรณ์ชี้ชัด “วัดผัวเมีย”

   จะว่าดีที่สร้างสรรค์กันทั้งสอง                             พินิจมองอาจซึ้งถึงข้อเสีย
ร่วมบุญกันฉันชื่นชู้คู่คลอเคลีย                               น่าละเหี่ยต้องแยกวัดเหมือนตัดใย

   ออกจากวัดเลาะลัดมา “ตลาดน้ำ”                        เขาคิดทำสรรค์สร้างอย่างโตใหญ่
ขุดคลองให้ขายค้าประสาไทย                               ย้อนสมัยยุคอโยธยา

   อวดแขกเมืองเรื่องที่เห็นดีเด่น                            เยี่ยงอย่างเช่นนี้ทำได้เข้าท่า
สุราษฎร์ฯมี “ศรีวิชัย” เกรียงไกรมา                         ย้อนยุคให้ได้ศึกษาค่ายงยืน

   มิตระหนักรักษ์ภูมิไทยไว้คงมั่น                           เห่อเหิมกันคลั่งต่างชาติเห็นดาษดื่น
วัฒนธรรม-ประเพณีที่โดนกลืน                              โทษคนอื่นแต่ตนมิสนใจ

  ได้ชื่นชมพระที่นั่งครั้งเสด็จฯ                            ผลสำเร็จเรืองรุ่งแห่งกรุงศรีฯ    
ทวยราษฎร์เทิดทูนพระบารมี                               ตลอดปีขอพระองค์ทรงพระเจริญ                                                                                              
     ตะวันบ่ายผ้ายลาทานอาหาร                            ชื่อ “ผักหวาน..?” ร้านจำคำผิวเผิน
ผักหวานทอด-ก๋วยเตี๋ยวเคี้ยวเพลินเพลิน                เขาดีเกินมิได้ขายเหล้า-เบียร์
     จำลาไกลไปแล้วนะอยุธยา                             โอกาสหน้าฟ้าใหม่อย่างไรเสีย
ตั้งใจไว้ได้ย้อนมาพาลูกเมีย                                จะช่วยเชียร์โดยไม่คิดค่าโฆษณา
       รถวิ่งกลับกทม.ห้อตะบึง                             “อาจารย์หนึ่ง” ยังเล่าเรื่องเข้าท่า
ฟังเพลินไปมิสนใจเรื่องเวลา                               รถก็พามาส่งลง “ดอนเมือง”
     ข้าวของขนบางคนมากต้องลากรถ                   ผมหิ้วหมดแม้จดไว้มากหลายเรื่อง
ภาพเต็มกล้องจ้องแล้วถ่ายไม่กลัวเปลือง                แต่งดเรื่องของฝากคือซื้อไม่เป็น
     หลายแง่มุมอยุธยานำมาเล่า                             หนักหรือเบาเล่าความตามที่เห็น
ผิดพลาดติวิจารณ์ได้ทุกประเด็น                          กลอนจืด เย็น ชืดชาก็ขออภัย
    การทำงานด้านกวีมีใจรัก                                  แต่ยากจักให้เกิดผลเลิศได้
เยือนต่างแดนแม้นบันทึกจารึกไว้                          ช่วยเตือนใจตนว่าอย่าลืมเลือน
    ขึ้นเครื่องได้...ยินสายการบินประกาศ                ขอลากลับสุราษฎร์พร้อมผองเพื่อน
“จะไปจีน” ต่อจากนี้มิถึงเดือน                              อย่าแชเชือน “นิราศซีอาน”อ่านต่อเอย