๐ บางห้วงคำนึง ๐

ในห้องที่เหมือนจะแคบคับ
หน้าต่างปิดงับจนอับอ้าว
เหลือถ้วยทิ้งค้างไว้ชั่วคราว
เปื้อนคราบซีอิ้วขาวจนแห้งกรัง

เก็บกะทะขึ้นห้อยบนชั้นหิ้ง
จับทัพพีแขวนนิ่งตรงผนัง
จำได้เคยเอ็ดตะโรดัง
บอกให้ระวังครั้งยกย้าย

บนโต๊ะเครื่องปรุงในตะกร้า
พริกป่นน้ำปลามิพร่องหาย
ขวดแก้วตักใส่น้ำตาลทราย
เรียงซ้อนแถวท้ายไม่เคยรู้

ก่อนโน้นใครหนึ่งมักจะถาม
จานชามที่ตั้งบนหลังตู้
นานแล้วนะ.มิได้ชำเลืองดู
เขายังช่วยเช็ดถูอยู่ตรงนั้น

แลเหมือนโมงยามขณะนี้
เงอะงะสิ้นดีหนอตัวฉัน
แต่งปรุงอย่างไรกะทิคั้น
โอ้.นี่เราจะปั้นขนมใด

หยิบถาดลงแป้งแล้วคลึงนวด
น้ำเปล่า.เท-พรวด.หมดขวดใหม่
หากจะนับนาทีจากนี้ไป
ขาดก็แค่รอใครจุดไฟครัว.ฯ

"ปางสีฝุ่น"
๑๐ เมษายน ๒๕๕๗

คิดอยู่เสมอแหละ

เคยคู่เคียงเรียงชิดสนิทใกล้
อุ่นละไมใยเยื่อเผื่อแผ่ทั่ว
โอบละมุนกรุ่นไอใจพันพัว
มินึกกลัวหวาดใดในทุกวัน

มีเธอแนบแอบอิงสุขยิ่งนัก
แจ้งประจักษ์รักนี้ที่สุขสันต์
แต่แล้วพบจุดแยกเราแตกกัน
ต้องมีอันบั่นจบเลิกคบไกล

ห้วงคำนึงตรึงจิตคิดเสมอ
คราพลั้งเผลอวันนั้นที่ฉันให้
จวบถึงวันนี้ยังฝังทรวงใน
ยี่สิบบาทยืมไปเมื่อไหร่คืน...?


หิ่งห้อย