ถนนหนทางสะอาดดี แต่สายไฟระโยงระยางไม่ต่างเมืองไทย
ลงเขามาพาเข้าเหลาเกาหลี อาหารมีหลายหลากมากเต็มห้อง
จีน+เกาหลีรสเกลียวกลมสมปรองดอง เมืองไทยต้องเน้นรสแท้แลจริงจัง
ร้านญี่ปุ่น-เกาหลีเรามีขาย บางเมนูกินแล้วส่ายหน้าผิดหวัง
รสเดิมแท้แต่ไม่คุ้นขาดทุน “ตังค์” ได้แต่นั่งเต๊ะท่าข้า “อินเตอร์”
ไวน์ เบียร์ เหล้าเอามารินกินไม่ทัน ถ้าพวกฉันพร้อมเพรียงมา “โอ้ละเหนอ...”
เจอะ “กวีสุวรรณภูมิ” กลุ่มเพื่อนเกลอ บ๋อยอาจเบลอเหนื่อยหน่ายร่ายรินวน
“อ.ณรงค์ อิ่มเย็น” ถือเป็นมิตร ที่ใกล้ชิดให้วิชามาแต่ต้น
เข้าจังหวะจะเที่ยวท่องกันสองคน เหตุและผลนั้นหนอ “คอเดียวกัน”
กินเหล้าเก่งร้องเพลงก็พอไปได้ คืนหนึ่งให้ต่อกี่ที่มิมีพรั่น
นี่หากว่าได้มาด้วยหมวยงงงัน เพราะเมามัน...ขั้นเจรจาภาษาจีน
ลงจากเหลาเข้า “โรงเตี๊ยม” เตรียมพักผ่อน หลายคนนอนแต่หัวค่ำคร่ำเคร่งศีล
แต่กลุ่มหนุ่มโสดใหญ่ “วัยหลายทีน” ยังอยากปีน “เขาคู่” อยู่ครามครัน
หนีไม่พ้นคนกลุ่มนี้มีผมด้วย พอเห็นหมวยหุ่นดาราพาใจสั่น
ตอนต่อไป...ใจอยากเล่ายาวกว่านั้น “เซ็นเซอร์” หั่นฉับ...ฉับ..กลับที่พัก
รูปประธานเหมาขนาดใหญ่ในห้องโถงโรงแรม
