ผู้พราวฟ้า

วันที่ดาวดื่นแสงเริ่มแรงล้า
คือเวลาเสรีคลี่มาเสริม
ผู้เดินหลังยังเห็นโชติเช่นเดิม
ว่าดาวเจิมจุดพร่างสร้างจักรวาล

ด้วยดวงตาทอประกายดุจสายสร้อย
ส่องฟ้าพร้อยพราวศักดิ์แห่งรักหวาน
ลบความมืดคืนก่อนที่ร้อนราญ
เพื่อวิญญาณผกผินโบยบินไป

มือหยาบย่นได้สร้างหนทางแกร่ง
ทั่วทุกแหล่งเขาเขินเนินไศล
หว่านพืนพันธุ์เพาะโชคขึ้นโบกใบ
ทางก็ได้โสภิณน่ายินดี

ถึงดาวดวงร่วงดับลับฟ้าแล้ว
แสงยังแพรวพราวฟ้าสมราศี
คือฟ้าของคนผู้สู้ชีวี
ซึ่งไม่มีวันดับชั่วกัปกัลป์

................................

เปลวเพลิง