...อยากเขียนกลอน...

อยากจะเ ขียนกลอนรักวางสักหน
หากว่าคนอ่านเก่าเพียงเราสอง
เคยแต่อ่านกลอนเขาที่เฝ้าปอง
คนเคยจองคล้องใจเขียนใส่กลอน

อยากจะเขียนงามล้ำใส่คำหวาน
อยากจะขานชื่อเธอใจเพ้อสอน
อยากให้เธออ่านมันทุกวันจร
ฉันคงนอนปลื้มใจไม่วายวาง

แต่หากเขียนลงไปก็ให้คิด
หากเขียนผิดเหตุการณ์อาจพาลหมาง
แม้เนิ่นนานผ่านไปรักไม่จาง
แต่หนทางสร้างใจให้ลางเลือน

ฉันจึงอยากจะเขียนแม้เพิ้ยนบ้าง
เขียนตามอย่างเธอไปทำให้เหมือน
เมื่อครั้งเก่าเราสองหมายปองเรือน
เธอมาเยือนเขียนกลอนออดอ้อนใจ

แต่วันนี้กลอนวางรักจางหาย
เธอกลับกลายคล้ายมีที่เขียนใหม่
ลืมเขียนแล้วกลอนหวงรักห่วงใย
เธอเปลี่ยนไปไม่มีที่อ่านเลย

ฉันจึงขอเขียนรักลองสักหน
แม้นสักคนไม่อ่านเมินผ่านเฉย
แม้นเขียนเองอ่านเองวังเวงเกย
แต่ฉันเคยคุ้นใจด้วยวัยทอง

พิณจันทร์
๓๐ มิถุนายน ๒๕๕๗

...คนอ่านกลอน...

อยากจะเขียนกลอนรักบ้างสักหน
คิดถึงคนเขียนกลอนตอนมีสอง
เคยได้อ่านงานเขียนที่เพียรจอง
ยังคอยปองคล้องใจได้อ่านเจอ

คงมิต้องนึกย้อนตอนอดีต
รักคอยกรีดเตือนรู้อยู่เสมอ
เมื่ออักษรกลอนหมายนั้นคล้ายเธอ
ใจยังเพ้อถึงสุขทุกเวลา

คิดถึงตอนสบตาในครานั้น
รู้มั้ยฉันคิดถึงกลอนซึ้งหา
ตาคู่นั้นคงมั่นในสัญญา
จวบถึงวัยชราถ้าครองเรือน

เธอเขียนกลอนให้ฉันร่วมฝันหวาน
คล้ายน้ำตาลหวานคำเธอทำเหมือน
แต่น้ำตาลผ่านวันก็ผันเลือน
รสหวานเจื่อนเลือนหายดั่งคล้ายกลอน

ฉันจึงอยากจะเพียรเขียนมันบ้าง
มีตัวอย่างทางเขียนเธอเพียรสอน
แม้นวันนี้เขียนซึ้งได้ถึงตอน
ชราก่อนวัยหวานเธออ่านมัน

ฉันจะเขียนกลอนรักที่หนักอก
และจะยกออกไปใส่กลอนนั่น
อาจวันนี้เธอย้อนอ่านกลอนทัน
โปรดสอนฉันเขียนรักอีกสักครั้ง

พิณจันทร์
๓๐ มิถุนายน ๒๕๕๗