“เมื่อเวร..(กรรม)..กำชัยชนะ”

๑

ถึงสหาย..

เจ้าเดียวดายโดดเดี่ยวเปลี่ยวดวงจิต
ร้างมิ่งมิตรชิดใกล้คล้ายเขาหนี
อดีตเก่าความหลังครั้งก่อนนี้
เคยอยู่ดีเพียงใดในวันวาน


นึกถึงสุขสมสร้างทางก่อนเก่า
อยู่กับเงาความฝันอันแสนหวาน
ภิรมย์ใจฉาบฉวยช่างป่วยการ
เป็นทาสหลงทรมานอยู่ปานใด

เหยียบอยู่เหนือหมู่ชนบนความโศก
ทั้งด้วยโลกแบ่งปันสร้างสรรค์ให้
มิตรกลับโกยหวังบนผลกำไร
มิเห็นหัวตัวใคร..ใหญ่คับฟ้า

กระเสือกสนลนลานควานไขว่ค้น
เทียวแกะเปลือกเกลือกวนดิ้นค้นหา
กรรโชกขูดจุดเชื้อเพื่ออัตตา
กลับหลงว่าบุญหนักด้วยศักดิ์ตน

บารมีเงินทองกองอำนาจ
มิตรประกาศกำชัยขยายผล
อหังการผยองครองกมล
สามารถล้นคว้าชัยได้มาครอง

กรรมหรือเวรอันใดไม่รู้จัก
ความได้รักมิตรเน้นเป็นเจ้าของ
กระสันโลภโมโหโอ่ลำพอง
เวรจะคล้องกรรมจะดึงถึงนรก!

๒

เถิดสหาย

โปรดสดับไตร่ตรองลองพินิจ
สิ่งที่มิตรไม่ดูรู้ตระหนก
ไม่ประหม่าประหวั่นสั่นสะทก
กำลังทับทรวงอกน่าตกใจ

ถึงคราวพ่ายชะตาฤาจะรู้
ความอดสูทั้งมวลล้วนเผาไหม้
อกระอุคุเดือดเชือดด้วยไฟ
จะถึงทีกำชัยของเวรกรรม!

ยังมิสิ้นชีพวายให้อาสัญ
ดั่งถูกทัณฑ์เฆี่ยนหวายกายตกต่ำ
มลทินอาบตัวหมองโดนจองจำ
ทุกกระทำคือตรวนมวลสำนึก

อำนาจหดยศหายในท้ายสุด
ขยะมุดตะกอนซ่อนผลึก
ขยายแผ่ตัวตนบนส่วนลึก
กดประสาทรู้สึกว่าเจ็บนัก

ทุกอย่างยังดำเนินเพลินเวลา
ปกติเหมือนคราก่อนเศร้าหนัก
วัฎฏ์เวียนว่ายร่ายไปไม่หยุดพัก
เพียงแตกหักแล้วมานวิญญาณรอน

ความวิโยคอดสูประตูปิด
เสียจริตติดบ่วงทะลวงหลอน
กัดทำลายจิตใจในยามนอน
ดั่งเผาร้อนเมื่อเวร..(กรรม)..กำเส้นชัย!