หลายปีผ่านนานมาอุราแย่
ใจอ่อนแอเสมอเธอเสียดสี
ทุกครั้งคราเห็นหน้าทำว่าดี
พูดอย่างโน้นแบบนี้นี่หรือคน
เข้าใจยากที่สุดอยากหยุดนิ่ง
เรื่องผู้หญิงนั้นเองเก่งเหลือล้น
ทำอะไรบางทีมีกังวล
เป็นสับสนวุ่นวายให้ตายกัน
ด้วยความจริงหญิงนั้นมั่นใจมาก
เขาไม่อยากให้เราเมาห้ำหั่น
กลัวมีเรื่องเคืองโกรธโทษจาบัลย์
ฆ่าแทงฟันให้นอนพักผ่อนกาย
เมาแล้วซ่าคล้ายเสือเชื่อไมว่า
แตะต่อยด่าท้าตีมีเสียหาย
มิเคยหวั่นศัตรูสู้จนตราย
ผลสุดท้ายที่หมอรอกันไป
เรื่องดื่มเหล้าเข้าใจในที่สุด
จึงขอหยุดดื่มกินจินต์ผ่องใส
มาเขียนกลอนอ้อนรักภักดิ์ด้วยใจ
ทำอะไรทั้งทีมีเมตตา
วรรณดี
