รักแท้มีแค่นี้
ห้าสิบกว่าปีมิหาย
ยังหอมสดชื่นกาย
ส่องประกายทุกเมื่อยล
อยากให้รักเป็นเพชร
หวานมันเผ็ดเกร็ดน้ำฝน
ทั้งซาบซ่านเย็นตน
ไร้เหตุผลจะอ้างอย่างไร
ขอให้เป็นรักแท้
อย่าอ่อนแอแลร้องไห้
ยามต้องเหมือนดลใจ
เป่าที่ไรหลงรักเธอ
เล่ห์นางหญิงยิ่งกว่า
คล้ายศาสตรามาเสนอ
ใครเห็นเป็นต้องละเมอ
อาจถึงเพ้อบ้าไป
ร้อยแปดเล่ห์เหลี่ยมจัด
ชายถูกมัดขัดไม่ไหว
หลงนางพรางเงื่อนไข
มิมีใดมาเทียบ
วรรณดี
