กลอนกลบทก้านต่อดอก
กำหนดให้สัมผัสสระชิดกัน ๒ คู่ กลางวรรค และท้ายวรรค ทุกวรรค
๖๓๓ ๏ อันความกลัวมัวคิดว่าน่าไม่ไหว โดยมิเชื่อเหลือใจนำพากล้า
เกิดทุกข์ท้อต่อบ่วงกลมนต์มายา ธรรมดาถ้ายอมแพ้แน่ล่มจม
๖๓๔ ๏ เมื่อดวงจิตคิดได้ใจรู้สู้ จึงเชิดชูดูดีภิรมย์สม
เป็นนักสู้ผู้คนนิยมชม หากดาบคมจมฝักฤๅฟันทัน
๖๓๕ ๏ คนกล้าหาญการใหญ่ไม่มัวกลัว ย่อมสมหวังดังใจตัวเองนั้นฝัน
ถ้ามิสร้างทางข้างหน้าว่ามันตัน เมื่อฝ่าฟันมั่นใจได้ดารา
๖๓๖ ๏ การต่อสู้อยู่ผ่อนอ่อนแอแพ้ หากแน่วแน่แพ้ไม่เป็นเช่นหมาร่า*
ความมุ่งมั่นนั้นเช่นแรงแห่งกามา ดลสร้างสิ่งยิ่งในหล้าฟ้าดินยิน
อัประไมย มากมาย นับไม่ได้, หมาร่า สัตว์ สกุล ต่อ แตน ดุ สู้จนตาย
(คัดมาจาก "แดนคนธรรพ์" ธนุ เสนสิงห์)
