รักเธอไม่ถึงบาท

แม้สูญเสียเธอไปฉันไม่หวั่น
ซ่อนจาบัลย์แม้แฝงแห่งอดสู
เก็บน้ำตาฝืนไว้มิไหลพรู
ไม่สดหรูอยู่ได้อย่างลออ

แกงถ้วยเก่าเธอกินสิ้นเสน่หา
สิ้นเธอชาจางจืดชืดสิหนอ
ยามโหยหิวยังฝืนกลืนลงคอ
แต่เมื่อพอพบอื่นคืนรักไป

สมกันไหมใจจิตคิดจะแค้น
หนึ่งส่วแสนน้อยเกินเมินผลักไส
ก็ใช่เธอคนแรกแปลกเมี่อไร
ธรรมชาติวิสัยชายเดินดิน

เมินเสียเถิดว่าฉันนั้นร้องไห้
เก็บน้ำตาเอาไว้ให้หมดสิ้น
หากเหรียญบาทร่วงลงคงได้ยิน
น้ำตารินร้องไห้เสียดายบ้าง

 
ประทีป  วัฒนสิทธิ์
18 สิงหาคม 2556