ตะวันลาฟ้าหม่นฝืนทนหนาว
ลมพร่างพราวกราวกรูดูแห้งโหย
เย็นยะเยือกยามย่างกลางลมโชย
ใบไม้โปรยโรยร่วงสู่ห้วงดิน

ลมทะเลเห่คลื่นครางครืนขรม
อกซานซมตรมนักผลักมิสิ้น
ฤทัยนวลหวนหาเป็นอาจิณ
ใช่ถวิล แต่ใจไม่ลืมเธอ

"คอย"... คือวลี ที่ร้าวลึก
เฝ้าย้ำนึก จ่อใจ ใฝ่เผยอ
คงทำได้ เพียงแต่ แค่รอเจอ
เขาคงเผลอรางเลือนหรือเชือนแช

"รัก"ปักลงตรงหว่างกลางซอกห้วง
น้ำตาร่วงหน่วงหนักรักเกิดแผล
ได้แต่เก็บเจ็บลึกผนึกแด
คงเหลือแค่"ความทรงจำ"คอยย้ำเตือน

ละอองดิน

 

สงสารใจ คนคอย ช่างหงอยเหงา
อยากจะเข้า ไปนั่ง หวังเป็นเพื่อน
เข้าไปนั่ง ปลอบใจ ให้ลืมเลือน
คุยกลบเกลื่อน เฉไฉ ไปอีกทาง

ให้เธอลืม ความหลัง ครั้งก่อนเก่า
เขยิบเข้า ไปนิด ชิดเรือนร่าง
ปลอบใจเธอ คลายเหงา เศร้าเบาบาง
ใช้สีข้าง แนบชิด จิตสัมพันธ์

หวังไออุ่น แผ่ไป โอบกายสาว
ไล่ความหนาว คลายลง คงหายสั่น
ชี้ชมดาว คล้อยเคลื่อน เป็นเพื่อนจันทร์
พูดปลอบขวัญ ลูบผม ชมดาวเดือน

ซับน้ำตา รินไหล นองใบหน้า
เจรจา จูงใจ ให้กลบเกลื่อน
มาเพื่อเสริม ช่องว่าง รักรางเลือน
นั่งเป็นเพื่อน ยามเหงา เฝ้าปลอบใจ

เฒ่าธุลี