เดือนร่อนเร่เมษาฯชะตาเกิด
ครรภ์มารดามาเปิดกำเนิดถ้วน
ครบเก้าเดือนพอดีคลี่แสงนวล
ท่ามกลางสวนเป็นหญิงวิ่งว่ายวน

โดยสายกาลผ่านไปไม่หวนกลับ
บ้างสลับทุกข์สุข ทุกแห่งหน
ชีวิตหวังพังสิ้นต้องดิ้นรน
เพียรเริ่มต้นไม่สายแรงกายมี

ประคองใฝ่ในธรรมนำกุศล
สุขกมลแน่นักเสริมศักดิ์ศรี
มิเกลือกกลั้วมั่วคละจะราคี
ท่ามวิถี หักเหเสียเวลา

หมั่นทวนตรองมองการณ์มานกำหนด
สิ่งควรงด หยุดยื้อเลิกถือสา
ผ่องโชติช่วงห้วงใจใสกายา
วางอัตตาตัวตนหลุดพ้นพาล

ศัตรูขู่อาฆาตอาจสลาย
แม้ภัยร้ายเข่นขึงพึงประหาร
"ช่างมันเถอะ"ท่องซะ ชนะมาร
อภัยทานเท่านั้นที่ฉันทำ

ละอองดิน

 

ยังไม่ถึงหนึ่งกาลวารเหหก
ดวงดาวตกลางเลือนเดือนคล้อยต่ำ
เชิญสุขสันต์บันเทิงระเริงคำ
ข้องจังหวะคะมำมันเท่านั้นเอง

กะจิ๊ดริดนิดหน่อยใช่พลอยร้าย
ช่วยเสริมกายสร้างใจให้แกร่งเก่ง
คลึงสะโพกโยกย้ายส่ายบรรเลง
ร้องตามเพลงตามโน้ตตามโค้ดคีย์

เริ่มแรกร้ายปลายชอบมอบคุณยิ่ง
นำเท็จจริงในนอกคลายออกคลี่
เพียรสงบจบนิ่งนานนาที
เรื่องแค่นี้เพียงเบาจับเข่าคุย

ส่งพะยอมพร้อมศิลป์ระบิลหวาน
เชื่อมประสานทอใจใช่ถ่มถุย
ตีแสกหน้าผ่าฟันขวัญกระจุย
แบะแยกยุ่ยจับมือใครหรือฟัง

เกิดวันนี้มีแน่ในวันหน้า
ควรประเมินปัญหาคราแต่หลัง
เขียนกำกับจับวางอย่างจริงจัง
เจออีกครั้งแก้ไขได้ทันการณ์

ยังไม่ถึงหนึ่งนั้นวันเหหก
อย่าวิตกระทวยสวยประหาร
ท่องไว้เถิด"หน้าที่"พิทักษ์ทาน
ยังอีกนานดวงไม่ดีปีระกา

รพีกาญจน์

ตัวคนเดียวเปลี่ยวเปล่าเดินก้าวข้าม
ฝ่าขวากหนามรายทางดักขวางหน้า
ทั้งทิ่มแทงแยงตำช้ำกายา
ข่วนแขนขาด่างพร้อยฝากรอยเรียว

ระหกระเหินเดินดุ่มเพียงสุ่มเสี่ยง
ลำพังเพียง ร้างไร้ใครแลเหลียว
ขุนโขดเขินเนินดงหลงลดเลี้ยว
สุขเศษเสี้ยวเพียงนิดที่จิตตน

ชมดาวเดือนเกลื่อนฟ้านภากาศ
ภาณุมาศ สกุณาหมอกฟ้าฝน
สายธาราละหานไพรน้ำใสวน
คร่ำเคร่งค้นจดจารร้อยกานท์กรอง

เพียงสิ่งนี้ที่ได้พอคลายเหงา
ผ่อนบรรเทาจิตใจให้ใสผ่อง
เพื่อสู้ต่อก่อใหม่ในครรลอง
ใช่เกี่ยวข้องชนชั้นฐานันดร

ยามดวงดับคับอกตกเหวห้วง
กรุ่นในทรวงระอุเจียนผุกร่อน
หันเหลียวซ้ายย้ายขวาพารานรอน
ไม้สักท่อนข้างกายยังไม่มี

กว่าพ้นผ่านมานล้าแสนสาหัส
ชุ่มโชกชัดกรีดเชือดเลือดสาดสี
กว่าถึงระกาไก่ในสองปี
น้องคงซี้ก่อนแน่แผลเต็มกาย

ละอองดิน

คงอยู่ไม่ถึงดอกอ้าย
 

สี่ลูกล้อมพร้อมหน้าอีกห้าหลาน
ต่อเรือนชานติดประตูอยู่กันหลาย
เทศกาลงานบุญคุณย่ายาย
รวมมากมายญาติโกโหติกา

เปิดเครื่องเสียงแสงสีนีออนส่อง
ยินปี่ฆ้องมองเซิงหวัวเริงร่า
ตั้งโต๊ะจีนกินเลี้ยงจดเถียงนา
วางข้าวปลาอาหารเต็มจานชาม

นุ่งผ้านิดปิดเนื้อเสื้อสุดสวย
ก้มคอย้วยเห็นภาพเสียววาบหวาม
เทียบไซซีสีดาที่ว่างาม
ผ่านสยามฯพม่าตามองเธอ

อายุเพิ่งพ้นขัยวัยกำดัด
พูดแจ่มชัดอ่อนหวานติดยานเหน่อ
ยังขำกลิ้งสิงสาลิงลาเจอ
โพล่งเหอเหอชักดาบวิ่งราบไป

สามเมษามาบรรจบครบวันคลอด
ยาวยกยอดม่วนชื่นขึ้นปีใหม่
สงกรานต์เล่นรดน้ำค้ำโพธิ์ไทร
กราบผู้ใหญ่สดับรับศีลพร

ละวันนี้มีใครผู้ใดเล่า
อยู่กับเจ้าเหงาหงอยคอยหลอกหลอน
อย่าทนฝืนยืนร่างว่างอาวรณ์
ชายปอนปอนแอบมะกอรอรักเธอ

 

รพีกาญจน์

 

เดินเก็บผักหักกระถินริมถิ่นทุ่ง
กระเฉดทอดยอดผักบุ้งตามคุ้งเกร่อ
เก็บได้ใส่ตระกร้ามาพะเรอ
นั่นด้านซ้ายชายป้ำเป๋อยืนเหม่อมอง

เดาอาการผ่านตาน่าจะแก่
หล็อมแหล็มแท้ผมบนโดนแดดส่อง
เกงขาก๋วยย้วยชายใส่เสื้อพอง
เหมือนยืนจ้องสาวใหญ่บ้านใกล้เรา

จึงทักถามความจบได้ครบถ้วน
จะคร่ำครวญตอกย้ำทำไมเล่า
หญิงคนนี้มีใจให้ไม่เบา
ยังว่างเปล่าอยู่เดียวพร้อมเยียวยา

"ใจของพี่มีแต่เขาเท่านั้นหรือ"
ความตรงซื่อเลิกใช้ไปดีกว่า
หันมองน้องลองใหม่เปลี่ยนใจมา
รับอาสาต่อตามดามหัวใจ

บินหลา

 

กระถินเฉาสะเดาแก่แคร่วงหล่น
สักสูงสนใบทิ้งเหลือกิ่งก้าน
พื้นดินแยกแตกร้าวยาวแล่งลาน
ห้วยละหานธารถ้ำน้ำไม่มี

เต่าปลาปูรูไหลไร้หอยกุ้ง
สิ้นผักบุ้งสาหร่ายสายบัวสี
ไข่มดแดงแมงจอนหนอนอ้วนพี
ตัวกุดจี่ผึ้งพวงต่อรวงรัง

พริกมะเขือเกลือป่นกะปิหมด
ของแห้งสดถั่วเน่าปลาเจ่าฝัง
ข้าวในแคงแกงในออมหอมในคัง
แม้สตังค์สักบาทยังขาดมือ

ตัดสินใจไปตายเอาภายหน้า
เสาะทำงานดีกว่าประสาซื่อ
หนักเบาบ้างอย่างไรไม่อึอือ
แถมให้มื้อข้าวเย็นถ้าเอ็นดู

รพีดีใจหลายพบนายหญิง
สวยจริงจริงเจ้าบ้านร้านรถหรู
ตั้งเรียงรายขายของริมคลองคู
เพาะกล้วยไม้ปลาตู้เลี้ยงหมูตอน

เพราะเงินจางนางแจวแล้วลำบาก
แต่แสนยากแกะเกลาลืมเก่าก่อน
หายโศกทีมีดาวเยียวร้าวรอน
หากแน่นอน จู๊ฟจั๊ฟ เอาครับเอา

 

รพีกาญจน์

แคง-กะลามะพร้าวจุ1ลิตร  ออม-หม้อดินเผามีฝาปิด  คัง-ลังไม้ไผ่สาน

 


เอ่ยแน่นหนักรักจังยังจำไหม
อ้ายเปลี่ยนไปเลอะเลือนมิเหมือนเก่า
หัวใจชายหลายหลากยากเกินเดา
รับใหม่เข้าครอบครองลืมน้องลง

ฮักบ่แน่แปรได้หนอชายเหนือ
คงมิเหลือแม้เศษโดนเฉดส่ง
เฝ้าถนอมออมรักยึดหลักตรง
ต่อนี้คงแตกดับรักอับปาง

ก้อนดินดำต่างดาวช่างพราวพริ้ง
ทั้งสองสิ่งรู้ดีที่ความต่าง
น้ำตาคลอพอซึ้งรักครึ่งทาง
ขอลาห่างชาตรีแต่นี้ไป

ละอองดิน