ที่นอน..ที่ไม่เคยเก็บ
...
มองหมอนหนุนน้ำตายิ่งพาไหล
เห็นคราบไคลฝั่งลึกรู้สึกเหงา
ระบายริมหรุ่งหริ่งรอยมือเกา
ยิ่งเหลือบมองยิ่งเศร้าน้ำตาคลอ
..
ผ้าห่มแพรผืนยาวสีขาวหม่น
ผิวเป็นขนขาดทั่วน่าหัวร่อ
ไม่คิดทิ้งลูกรักปักใจรอ
ยกสองมือเฝ้าขอภาวนา
..
หมอนข้างใบกลมสีส้มแสด
ไม่ถูกแดดตั้งกี่ปีแล้วหนา
เอามือตบมีแต่ฝุ่นเชื้อรา
ไม่อยากซักกลัวผ้าหลุดเป็นชิ้น
..
นั่งคอยเจ้าจนใจ..ไม่ไหวแล้ว
เหมือนรอแก้ว..เจียระไนใจถวิล
ยังคอยเจ้าเช้าเย็น..เป็นอาจิณ
แม้หายใจรินริน....ไม่สิ้นคอย
.....
