ใจรำพึง...ยามฝนพรำ (ในห้วงภวังค์อยู่เปลี่ยวดาย)

คว้างเหงาคืนฝนคลั่ง

คว้างเหงาคืนฝนครื้นนิศา
ตระหนกเปรี้ยง, สายฟ้า-เผดียงคลั่ง
ภวังค์ใจจ่อมจมบึ้งภวังค์
ม่านฝนขังหฤทัยเศร้าเปลี่ยวดาย

นภาสลัวก่อนฝนถั่งรั่วฟ้า
แสงแปลบฟ้า-ปรายวาบ, แวบวับสาย
พลันมืดมิดทะมึนทาบนภาลัย
ทมิฬฝนสยาย, ห่มฟ้า-ปรกดาว

ครื้นครืนฟ้ากรรโชกกระหน่ำฝน
ลมกระชักว่อนวนโหมหวีดร้าว
ฟ้าครวญคร่ำ, ฤทัย-วูบไหวราว
จะป่นเถ้า, ฤดี-เผากูณฑ์จม

คะนองฝนประเลงสังคีตคลั่ง
โถมถาถั่ง, วาโยพล่านประสม
ขืนกายนั่งฝืนข่มสะอื้นตรม
อาบเศร้าขม, ดื่มทุกข์อยู่ปริ่มวาย

วายุฝนขรมเขื่องคะนองฟ้า
สะท้านอุรา สะท้อนใจ สะเทือนไหว
ประหวั่นลึกคำนึงห่วงคนไกล
เกรงเหงาพ่าย, ปันใจ-ชายอื่นเชย

ยวงฟ้าโปรยพรากเมฆทิ้งรวงฝน
เปลี่ยวร้ายกมล, ร้างนวล-เคยคู่เขนย
โอ้เจ้าใจ, อย่าร้าง-เพราะห่างเลย
เช่นฟ้าเฉย ยามฝน พรากรวงลา

ปรายฝนแผ่วพรำพราวยังเฝ้าถวิล
ห่วงเจ้าใจ-ชีวิน, พร่ำโศกหา
ขอสองเรา-แน่นหนัก และศรัทธา
รวมแรงฝ่าทุกข์ภยันต์-ร่วมเส้นทาง

พราวฝนซายิ่งเศร้าจมเหงาหม่น
ห่มเปลี่ยวดายสับสนฤทัยคว้าง
คลายเหน็บหนาวคิดถึงละไมบาง
คงอ้างว้าง, เหงาร้าย-คืนฝนพรำฯ

จาก...
สนอง เสาทอง, กวีนิพนธ์ อุ่นลมรัก พัดคืนหวน มาอุ่นใจ, กรุงเทพฯ, วิภาษา, 2554

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ใจรำพึง...ยามฝนพรำ (ในห้วงภวังค์อยู่เปลี่ยวดาย) (อ่าน 4324 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้