ได้ขึ้นเรือต้นสายท้ายวัดราชสิงขร
ผ่านสาทรแล่นไปช่วงสายกว่า
แล้วผ่านน่านนทีสี่พระยา
สะพานพุทธข้างหน้าเพลินตามอง

ห้วงลำนำเจ้าพระยาสองตานึก
เคยล้ำลึกเรือเล่นเย็นใจสอง
หมู่มัจฉาเวียนว่ายในครรลอง
อาทิตย์ส่องกระทบสินธพไป

วัดอรุณงามล้ำระยับจิต
อีกฟากทิศวัดโพธิ์ดูโตใหญ่
ผ่านวังหลังข้างหน้าท่าต่อไป
แล้วผ่านไซร้วัดพระแก้วเพริศแพรวพรรณ

ได้แค่ยกมือไหว้สาธุสะ
กิจธุระมากมายวุ่นวายผัน
คราหน้ามาเจริญดำเนินกัน
ไหว้พระนั้นจิตผ่องต้องใจเอย

สิริวตี

ทุกคืนค่ำตะวันคล้อยคอยแต่พี่
เพราะเหงานี้มีกลอนก่อนนอนให้
หากห่างหายสักวันฉันห่วงใย
อยู่หนใดไม่เห็นเร้นหลบกาย

จะทำใจไม่ห่วงก็นึกแปลก
ด้วยเปลี่ยนแลกรอยยิ้มพิมพ์ความหมาย
ใช่จะถามเรื่อยเปื่อยพิมพ์เมื่อยตาย
แล้วพี่ชายไม่มาเล่นเป็นไรกัน

สิริวตี

ก็แค่เป็นห่วงน่ะ...ไม่สบายหรือเปล่า??

ไปหาหมอหรือยังเห็นนั่งเขียน
ยังวิงเวียนอยู่ไหมให้ถวิล
ด้วยเป็นห่วงแสนห่วงในห้วงจินต์
แล้วหยิบยามากินบ้างหรือยัง

สิริวตี

 

ความทรงจำวันเก่าเจ้าอยู่ไหม
หรือลืมไปเสียเเล้วเเก้วพี่ขา
เป็นอะไรไยลับมิกลับมา
กัลยารอนานมานเริ่มคลอน

จะลัดเลาะเดินหาประสาสาว
ได้แต่กล่าวทายทักในอักษร
เกิดอาเภทเหตุใดไม่อาทร
มิเขียนกลอนบอกเล่าให้เราฟัง

หรือเป็นไข้หลายวันพลันกำเริบ
หรือไปเสิร์ฟความรักพิทักษ์หวัง
หรือทำงานเหนื่อยไปไม่หยุดยั้ง
จะขอนั่งรอคอยพ่อกลอยใจ

สิริวตี