หนาวน้ำค้างพร่างพื้นพรมแพรหญ้า
หนาวอุราข้างขึ้นของวันใหม่
หนาวสุดหนาวร้าวลึกถึงทรวงใน
ความหนาวนั้นยิ่งใหญ่อย่างนี้เอง

สิริวตี

คงจะมีแค่ฉันที่มั่นรัก
และต้องคิดตั้งหลักสักครั้งใหม่
ขอเก็บถ้อยวลีที่กล่าวไป
ทิ้งเอาไว้คืนฝันกับวันจาง

สิริวตี

ฟ้าอาจพรากบางใครให้ไกลห่าง
และอาจร่างโชคชะตาบ้าสักหน่อย
และบางใครเหี่ยวช้ำน้ำตาปรอย
เพราะบางใครไร้ร่อยรอยจนคอยนาน

หากคำฝากฝากไว้ไปไม่ถึง
หวังเพียงยังคะนึงคราพบผ่าน
จะอยู่รอจนรักจะหักราญ
จนกว่าชีพจะวายปราณกาลนี้เอย

สิริวตี

ฟ้าคืนหนาวอบอ้าวยาวนานนัก
บางครั้งฟ้าเน้นหนักน้ำตาเอ่อ
ฟ้ารู้สึกเหมือนกันหรือฝันเพ้อ
ฟ้าที่เจอเปลี่ยนสีทุกวี่วัน

ชมพูเรื่อเจือจางวางสีเหลือง
บ้างหมดเปลืองขาวฉวีไร้สีสัน
สีหนึ่งไร้ปัจเจกเอนกอนันต์
ฟ้าช่างผันแปรไปไม่แน่นอน

งามดังเสกงามดังสรรค์สวรรค์สร้าง
งามยิ่งกว่าจะอำพรางอย่างซุกซ่อน
งามเพราะฟ้าคือฟ้ามาอาทร
งามกว่าฟ้าวันก่อนตอนยังเยาว์

สิริวตี

รอยเท้าก้าวย่างบนทางเงียบ
เย็นเยียบหวาดหวั่นเหมือนวันก่อน
ต้นไม้ใบบังยังอาทร
โศกสุขซุกซ่อนกับใครกัน

กิ่งไม้ไหวเอนเริงเล่นลม
พราวพรมร่วงร่อนเกสรสรร
แสงส่องสาดจ้ามาตามกัน
หนึ่งวันโลกเรายังเท่าเดิม

แจกแจงแจ้งฟ้าลาและลับ
รุ้งทอฝนดับลับและเริ่ม
วันนี้มีอะไรให้ไต่เติม
จารเจิมครรลองของชีวิต

สิริวตี