สมเพชตน บ่นวันพระ

บ่นลิงหลับเลย

หลบข้างหลังบังใบรอให้พวก
เพิ่มผนวกเนืองแน่นแล่นขึ้นหน้า
ถกเวทีชี้ดังอหังการ์
ออกเต้นก๋าขาก้าวสาวมือโชว์

เพ้อพูดพล่ามความดีคลี่ประกอบ
ทวงความชอบเท็จแท้แบอวดโอ่
ผิดหูตาบ้าเบ่งนักเลงโต
ควบโมโหเลยเถิดระเบิดปัง

เจอผู้น้อยด้อยกว่าประสาเสือ
เข้าแถกเถือถมึงขู่ขึงขัง
ขีดเส้นขอบรอบวงเจ้าจงฟัง
สำทับสั่งเคร่งครัดบัญญัติตาม

เจอคนจริงวิ่งหนีดีฝ่อแฟบ
เลี่ยงแฉลบพุ่งตัวไม่กลัวหนาม
คลุกถนนปนดินสิ้นหมดงาม
เปลี่ยนคำรามเป็นครางพลางแผ่วเบา

ความมืดคลุมครอบมิดปิดดวงหน้า
จากแววตาพิฆาตหม่นขลาดเขลา
นั่งหงุดหงิดติดฟากแกรกกรากเกา
แอบบังเสาหมอบพื้นตื่นระแวง

หลายครั้งงดปลดป้ายปิดค่ายพัก
ทรลักษณ์ครั่นคร้ามเพียงนามแฝง
ไม่กล้าเปิดเชิดแชร์แผลแสดง
ใบตองแห้งหอนเห่าโอ้เราเอง

นิรนาม

	ผู้เขียน	หัวข้อ: สมเพชตน บ่นวันพระ (อ่าน 4958 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้