นี่บอกอย่างเบาแล้วนะ

ใช่ญาติโกโหติกาข้าสักหน่อย
ก็ยังพลอยเป็นทุกข์ขลุกกับเขา
ใช่อยู่ยินกินกำข้าวน้ำเนา
ก็ยังเฝ้าห่วงหาชายตาแล

สั่นงันงกหกล้มนอนจมไข้
นำพาไปโรงหมอรอพันแผล
ฤาละเลยเฉยนิ่งทิ้งเชือนแช
โดนรังแกระรานช่วยต้านตี

ยืมเศษตังค์ครั้งสิบร้อยหยิบยื่น
ชดใช้คืนครบบ้างลืมช่างศรี
ขอเก็บผักหักไม้ให้ทั้งปี
ตักตวงฟรีต้มแกงปันแลงงาย

เตี่ยวผืนหนาผ้าเหลือเสื้อยาวสั้น
สวมซ้อนกันหนาวทนฝนลงสาย
มอบมุ้งหมอนนอนฝันกันยุงลาย
ร้อนสบายแบฟากฟื้นตากลม

บ้านไม่ต้องเช่าข้าวไม่ต้องซื้อ
เรียนหนังสือเท่าทันชั้นประถม
ได้สืบเสร็จเทศกาลสานนิยม
สุขเสพสมลูกหลานเต็มบ้านเมือง

นับถ้วนทั่วตัวนายนางหลายแสน
ยังแห่แหนเดินหน้ามาต่อเนื่อง
ม้าอารีรับไว้ไร้ขัดเคือง
แส่สร้างเรื่องยันเตหยุดเทวา

รพีกาญจน์

	ผู้เขียน	หัวข้อ: นี่บอกอย่างเบาแล้วนะ (อ่าน 4888 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้