อันหยุดใดหยุดได้ใช่เรื่องรัก
จึงสลักประดิษฐ์ดังจิตสนอง
สร้างเวิ้งฟ้าเดียวดายระบายคล้อง-
ขีดโซ่ทองถึงบุรุษสุดหัวใจ
เขียนหน้าต่างทวารฟ้านิเวศน์
กั้นขอบเขตเคหะเป็นเรือนใหญ่
ที่นอนน้อยของเราแต่งเกลาไป
ระบายสีสวยใส่ให้เต็มฟ้า
ฝากความรักในห้วงมิติทิพย์
อย่าลาลิบลับไปให้ขายหน้า
ลิขิตด้วยดวงดาวพราวนภา
ว่าน้องนั้นคะนึงหามิเว้นวัน
สิริวตี
ลิขิตเขียนเพียรปราชญ์วาดภาพสี
ไร้ราคีเป็นเอกสุดเสกสรร
บรรจงระบายสายรุ้งขอบทุ่งพรรณ
ภูเขากั้นเขตอยู่เคียงคู่เรือน
มีทุ่งนาน้ำคลองปองถิ่นหมู่
อีกนกหนูงูกาคณาเหมือน
มีชายหญิงพิงหลังนั่งแชเชือน
ดั่งเล่าเตือนความสุขปั่นปลุกใจ
ด้านหลังนั้นสลักเซ็นต์เป็นกลอนกาพย์
กล่าวตามหยาบจะรอ..พะนอใกล้
แต่ทุกสิ่งสลดอ่านบทใน
เธอควงใหม่..ทอดทิ้ง...ขวัญมิ่งทรวง
จิตรกรนอนช้ำกอดคำเจ็บ
เขากอบเก็บมโนในใส่ภาพหวง
หยิบภู่กันบัดดล..แต้มคนลวง
น้ำตาร่วง...คราตวัด...สะบัดมือ 
