แค่วางตามน้ำจิตลิขิตบท
หากหมดจดก็เรียงเพียงงามให้
หากเย้าแหย่แก่กันพลันว่าไป
ก็เขียนใส่ในทางอย่างรู้เรา

สดับคำฉ่ำรื่นชุ่มชื่นนิด
ก็อย่าคิดเกินไปอย่างใครเขา
มิได้ร้อยแค่เปลือกเลือกดูเอา
จิตน้องเจ้าจริงแท้มิแพ้ใคร

คราค่ำคืนตื่นหลับกับความสุข
และปัดเป่าความทุกข์ที่หม่นไหม้
แนบนิทราพาฝันผูกพันไป
แต่อย่าลืมทุกสิ่งไซร้ไม่จีรัง

สิริวตี
 

อยากจะรู้จริงนักความรักเอ๋ย
ที่เปิดเผยพลิ้วไหวในอักษร
จะยืนยงเท่าใดไม่คลายคลอน
อย่าเกี่ยงงอนบอกความตามเรื่องจริง

เพราะเรื่องรักวุ่นวายให้ประหลาด
อาจผูกขาดมิเข้าใจในทุกสิ่ง
พอเริ่มหวงห่วงหาพาประวิง
อาจละทิ้งการงานที่สานทำ

สิริวตี
 

 



จงรัก

อยากจะรู้ดูทุกสิ่งจริงแด่ไหน
มอบหัวใจให้แด่แม่งามขำ
ฉันเป็นใครในอดีตขีดเส้นดำ
จะตอกย้ำทำไม่ให้ป่วยการ

เพราะเรื่องรักปักใจไว้แน่วแน่
รักจริงแท้แน่ใจไกลพ้นผ่าน
ไม่ต้องกลัวชั่วกัปนับยาวนาน
แต่สังขารนานไปไม่จีรัง

ชลนา  ทิชากร

เป็นมนุษย์สุดที่ความดีแท้
ชีวิตไม่แน่วแน่แค่ความหวัง
ลมหายใจเข้าออกบอกอยู่ยัง
อย่าพลาดพลั้งครุ่นคิดสักนิดเดียว

กระสวนความสนิทเสน่หา
เพิ่มคุณค่าของตนคนละเสี้ยว
สลัดออกเมื่อไรไม่ตายเทียว
อย่าให้เกี่ยวเกาะกุมจะกลุ้มทรวง

ค่ำคืนนี้อาจแปลกดังแยกอยู่
แต่ควรรู้ทุกนาทีฤดีห่วง
ราตรีฝันพรรณรายอาจคล้ายลวง
แต่พุ่มพวงผูกสนิทในนิทรา

สิริวตี

หลับสนิทนิทราพาสุขสันต์
แต่ละวันผันไปพี่ให้ก้าว
น้องบรรจงจำแนบจำแบบราว
หวังผ่องพราวดุจเพชรแม้เกล็ดธรรม

มาต่างถิ่นเที่ยวท่องคะนองนึก
ยังตรองตรึกพรครบจบคมขำ
เป็นแนวเดินแนวทางให้วางจำ
ขอน้อมนำมิขัดเขินเจริญคน

อันประสบพบพรากลำบากยิ่ง
เมื่อทุกสิ่งเข้าใกล้ไม่สับสน
ให้หายใจเข้าออกบอกรู้ตน
เปี่ยมกมลยลล้ำด้วยคำพร

สิริวตี

หากต้องพรากจากกันวันนี้แล้ว
ขอพี่แก้วอย่าครวญโปรดสรวลสันต์
แก้ววตีมิมีค่ามากำนัล
มิมีชั้นเชิงเล่นสร้างเย็นใจ

เพราะน้องกลัวเหลือเกินเผชิญสุข
กลัวที่ทุกความพรากจากจ่อใกล้
กลัวความรักที่เพลินเมื่อเดินไป
จะจบกันวันไหนไม่รู้เลย

น้องจึงอยากขอพี่นี้สักสิ่ง
โปรดอย่าทิ้งน้องไว้ใคร่เฉลย
โปรดอย่าห่างเหินชังเหมือนดั่งเปรย
โปรดเอื้อนเอ่ยปรานีวตีคอย

สิริวตี

คนขี้กลัว

อนิจจาอยากหลุดพ้นวงเวียนว่าย
ดูแสนง่ายเมื่อฟังหลักคำสอน
ยากกว่ายากเหลือเกินเดินแคลนคลอน
ยังเว้าวอนวิโยคโศกโศกา

อยากหลุดพ้นกงล้อแห่งวงวัฏ
ปฏิบัติยังไกลใคร่ครวญหา
กิเลสยังตามรุมคลุมวิชชา
เอาปัญญาเล็กน้อยค่อยฝืนตัว

เพราะเพียงพี่เหมือนมีล้านที่พึ่ง
พี่เป็นหนึ่งหนทางห่างความชั่ว
เป็นสติของน้องมิต้องกลัว
ทางมืดมัวก็สว่างกระจ่างใจ

สักกี่คนที่จะดลมารู้จัก
สักกี่รักภักดิ์เช่นนี้มีที่ไหน
สักกี่วันเดือนปีต่อนี้ไป
สักกี่ใครก็มิเท่าพี่ชลฯนี้

โปรดเมตตาน้องน้อยอย่านึกหน่าย
เป็นพี่ชายมอบปัญญามารศรี
โปรดรักน้องน้อยน้อยนะคนดี
แต่รักเนิ่นนานปีดีใจเอย

สิริวตี
 

ชิงสัมผัสเยอะไปหน่อย นะคะวันนี้...ขออภัยผู้อ่านทุกท่าน

อนิจจาว่าไว้ในคืนนี้
จะฟังกล่อมเพลงพี่ที่คมขำ
จะยอมฟังคนบ่นก่นความคำ
จะยอมทำตามใจไม่ต้องกลัว

มิหลุดพ้นวนวังยังเวียนว่าย
เมื่อชีวิตยังมิวายก็ไม่ชั่ว
ก็เกาะกุมมือกันผูกพันพัว
มิเมามัวหมกมุ่นวุ่นอันใด

เพราะเพียงพี่รินหยดรดจิตน้อง
เลยยอมต้องสนิทนิทราใหญ่
พยายามจะรั้งก็พลั้งไป
สงวนไว้คำครวญที่ควรงาม

ด้วยเพราะเป็นเพียงหญิงต้องนิ่งเฉย
มิอาจเอ่ยเอื้อนใดมิได้ถาม
มิเคยบอกสิ่งใดให้คิดตาม
มีแค่ความสม่ำเสมอคอยเพ้อเรียง

อนิจจาว่าใจกระไรนี้
เกิดดับที่แห่งไหนก็ไม่เถียง
แต่หนึ่งคำมากค่าที่มาเคียง
น้องจึงขอมอบเพียงแด่พี่เอย

สิริวตี
 

เพราะเพียงน้องกรองกานท์ขานตอบถ้อย
ด้วยอ่อนช้อยเพราะรสรักในอักษร
ดุจวิญญาณร่อนเร่พเนจร
มาหลบพักผ่อนร้อนนอนสบาย

ได้เจอพี่เป็นเพื่อนเหมือนที่พึ่ง
ทำให้ซึ่งนิทรานี้มีความหมาย
ลุล่วงแปดเดือนแล้วแก้วพี่ชาย
มิเคยหน่ายเบื่อน้องขุ่นข้องกัน

มีแต่น้องซุกซนปะปนเล่น
หว่านหวานเช่นลิงเลาะเหาะโหนหัน
อีกทำพี่น้อยใจไปทุกวัน
เรื่องแบบนั้นน้องรู้อยู่กับจินต์

แต่มันคือภาษาพาสื่อสาร
ทั้งดวงมานมีพี่เดียวเกี่ยวถวิล
อยากตะโกนออกไปให้ได้ยิน
ลบสุดสิ้นน้อยใจที่ให้มา

โอ้พ่อแก้วกลางใจสายสวาท
ตัดมิขาดหรอกนะเสน่หา
หมดชาตินี้คงเจอกันสวรรค์ฟ้า
หรือจนกว่าจะสบพบนิพพาน

หวังเพียงพี่เลิกน้อยใจกระไรแล้ว
จะมิคลาดมิแคล้วใช่แจ้วผ่าน
แม้ม้วยดินสิ้นฟ้าสุธาธาร
ขอพบพานแนบสนิทนิจนิรันดร์

สิริวตี

วันนี้เลี่ยนมากหน่อย แต่เต็มใจเขียน...ให้คนขี้น้อยใจน่ะ