สืบหน่อเนื้อเชื้อชาติอาจสุดท้าย
เจ้าคือควายตัวดำนำกักแหล่ง
ขุนด้วยฟางซังข้าวเช้าเที่ยงแลง
เจอภัยแล้งหญ้าตายผ่ายผอมโซ

ขยับเดินทื่อทื่อไร้ดื้อรั้น
ถูกเย้ยหยันรำคาญว่าล้านโง่
ช่วงลำคอก็สั้นพลันก้มโง
หันหัวโง้สะบัดหนังรัดตึง

ประสบการณ์ผ่านนาคราไถคราก
เทียมเกวียนลากรู้แน่แค่หางอึ่ง
เส้นรู้สึกลึกเนื้อเมื่ออลอึง
ยืนนิ่งอึ้งตาพับเฉยรับคำ

ท่ามกลางแดดแผดร้อนนอนแช่ปลัก
ฝนจักจักยืนชมลมกระหน่ำ
สายม่านหมอกพอกพราวหนาวชักนำ
พร่องหญ้าน้ำยอมทนปริบ่นไร

เสร็จหน้างานหว่านปลูกด้ายผูกเขา
นอบพิเนาอภิรมย์ประนมไหว้
ขอกำลังวังชามาไวไว
แข็งแรงไว้เคียงคู้สู้ด้วยกัน

สืบหน่อเนื้อเชื้อชาติอาจสุดท้าย
ร่างล้มตายเน่าหืนขึ้นสวรรค์
ความดีได้ให้เห็นเป็นเทวัญ
ใครเย้ยหยันวันเหม็นเกิดเป็นควาย

คุยแบบคำคล้องจอง ไม่ใช่กลอนนะครับ

รพีกาญจน์