พ่ อ จ ะ พ า ข้ า ไ ป ไ ห น ก็ ไ ม่ รู้ . .
..
> กวี ชาว บ้าน<
..
ไอ้ด่างเอ๋ย เราจะย้าย กันไปอื่น
เพื่อนข้ายืน ส่งยิ้ม อิ่มดั่งข้าว
อยู่นมนาน หนักหนา มาถึงคราว
เป็นห่วงไก่ ใจร้าว ตั้งเก้าตัว
..
ท้องทุ่งนา ป่าเขา เราเคยท่อง
น้ำในคลอง หนองบึง แม้ถึงหัว
จนเย็นย่ำ โดดเล่น มิเห็นกลัว
ขากับตัว เปื้อนดิน กลิ่นมิจาง
..
ดอกโสน กลางทุ่ง ถุงใหญ่ใหญ่
หอบกลับไป ให้แม่ แผ่บ้านข้าง
ทุกทุกสิ่ง เหล่านั้น มันเลือนราง
ทุกทุกอย่างอ้างว้าง..ดูวังเวง
...
ได้แค่คิด แค่ฝัน แล้ววันนี้
ภาพทรงจำ ดีดี หมดที่เพ่ง
สิ่งกาลเก่า เหล่านั้น มันตุเลง
บ้านข้าเจ๊ง ข้าจุ๊ง ยุ่งยากจัง
...
นาข้าล่ม จมหาย กับสายน้ำ
หนี้ทวงถาม ยามไหน ให้สิ้นหวัง
พ่อขายบ้าน ขายนา พาใจพัง
แม้กระทั่ง แมวไก่ ไม่ได้มา
...
ได้มาแค่เอ็งตัวเดียว..ไอ้ด่างเอ๊ย
( ขอขอบคุณเจ้าของภาพวาดลายเส้น)