รักเกิดจากเศษเกินเดินโดดเดี่ยว
ช่างเปล่าเปลี่ยวเหน็บหนาวรวดร้าวไหว
เพราะตัวแปรแทรกซ้อนย้อนข้างใน
อิสระหทัยจึงตามมา
หากรักเกิดจากใดในยามแรก
คงสิ่งแปลกต่อใจให้กังขา
แล้วบ่มเพาะสุขล้ำฉ่ำวิญญา
หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งค่าของต้นจินต์
แล้วล่วงล้ำนำความสู่สมอง
เมื่อห่างกันนึกตรองปองถวิล
แปลกปั่นป่วนพรั่นหวงดวงชีวิน
อยากโบยบินเอากายไปใกล้เธอ
เพราะมิมีนิยามในความรัก
จึงมิอาจวางหลักปักเสนอ
หากวันใดที่ฉันได้พบเจอ
จะไม่เผลอลืมบอกมิหลอกลวง
สิริวตี