ช่วยกลับมา
....
กางปีกโฉบปุยเมฆ..วิเวกนัก
ใช่อกหัก..หรือเปล่ายังเขาว่า
ยิ้มมุมปากเริ่มเปลี่ยนเป็นน้ำตา
เพิ่งจะเห็นคุณค่า..คำว่า.. '' รอ ''
..
ยามอยู่เคียงเสียงแข็งคอยแช่งชัก
ยามอยู่ไกลความรักยิ่งเกิดก่อ
นอนกระสับกระส่ายกายทดท้อ
แค่กลับมาก็พอ..พะว้าพะวง
..
ที่ผ่านมามิเคย..เลยสักนิด
มิเคยคิดคอยใคร..ด้วยไหลหลง
ไม่เคยคิดรักใคร..ใจซื่อตรง
สะกดว่า..มั่นคง..ยังมิเคย
..
บรรยากาศภายนอก..ดูสุขุม
ภายในสิร้อนรุ่ม..เหลือจะเอ่ย
กลับมารักกันใหม่..ได้ไหมเอย
อยากเยาะเย้ยก็ยอมพร้อมหยุดยืน
..
กางปีกโฉบแสงจันทร์..อันวิจิตร
เป็นราตรีที่มืดมิด.แลขมขื่น
แม้ต้องตายจากร่างต่างวานซืน
กลางคืนช่างยาวนาน..ทรมานนัก
..
กวีชาวบ้าน
