(ขอบคุณภาพประกอบจากเนต)

..ตอนที่ ๒ (๘ บท)..

๐ "น้ำกลิ้งบนใบบอน"กะล่อนเปรียบ
ภาษิตเทียบคนพาลสันดานผี
ใจรวนเรเซซัดสัตย์ไม่มี
ดุจวารีกลิ้งหล่นบนใบบอน

แต่"น้ำหนึ่งใจเดียว"เกี่ยวสมาน
ย่อมประสานสามัคคีศรีสมร
ก่อกลมเกลียวเหลียวเด่นเป็นสุนทร
เกิดบวรวิวัฒน์พัฒนา

ส่วน"น้ำตาลใกล้มด"อดใจยาก
ไม่เหลือซากมดกินสิ้นกังขา
คล้ายหนุ่มสาวใกล้กันกระสันพา
เสน่หาฤาห้ามคุกคามใจ

เมื่อ"น้ำลดตอผุด"ก็หลุดเห็น
ทุกประเด็นหลักฐานพยานไข
สิ้นอำนาจยศถาเมื่อคราใด
ก็เผยไต๋สิ่งชั่วบ่งตัวตน

เพียง"น้ำผึ้งหยดเดียว"เที่ยวหาบหาม
เรื่องลุกลามใหญ่โตสิ้นโกศล
ทำเรื่องเล็กบานปลายขยายกล
เมธีชนจึงเลี่ยงมิเสี่ยงลอง

"น้ำขุ่นไว้ในน้ำใสไว้นอก"
สิ่งดีออกเผยได้ไม่มัวหมอง
เสริมสง่าราศีฉวีทอง
ความขุ่นข้องซ่อนมิดอย่าคิดโชว์

อัน"น้ำน้อยแพ้ไฟ"ใครต่างรู้
ไม่อาจสู้น้ำหลากที่มากโข
เก่งมีน้อยแพ้มากนักเลงโต
ตรองมโนเห็นชัดควรหัดยอม

"น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า"พนาสณฑ์
เหมือนกับคนพึ่งกันสัมพันธ์หอม
ต่างพึ่งพาอาศัยหทัยดอม
รักจึงล้อมโลกไว้ให้สวยงาม ๚๛

..พรานไพร..

 

ขออนุญาตนำไปใช้นะคะ

 

 

ยินดีจ่ะ..

(ขอบคุณภาพประกอบจากเนต)

~ ตอนที่ ๓ ~

๐"ตักน้ำรดหัวตอ"ก็ไร้ผล
เหมือนกับคนสอนยากลำบากพล่าม
ไม่เคยจำคำครูรู้นิยาม
ขนานนามว่าเขลาเข้าทำนอง

การ"หวังน้ำบ่อหน้า"อย่าได้เสี่ยง
อาจจะเพลี่ยงพล้ำพลันรันทดหมอง
สิ่งแน่นอนตรงหน้าไม่คว้าจอง
มัวหวังปองอนาคตจะอดเอา

การ"ปั้นน้ำเป็นตัว"เหมือนมั่วนิ่ม
ด้วยกระหยิ่มใจตั้งหวังหลอกเขา
ไม่มีมูลสร้างเหตุเหมือนเปรตเงา
อย่าหูเบาหลงเชื่อเมื่อได้ยิน

"ชักแม่น้ำทั้งห้า"มาหว่านล้อม
วาจากล่อมเผื่อใครใฝ่ถวิล
จะผิดถูกผูกเงื่อนเหมือนระบิล
ไตร่ตรองสิ้นก่อนเชื่อเมื่อได้ฟัง

"อาบน้ำร้อนมาก่อน"ตอนแรกเกิด
จึงกำเนิดประสบการณ์ท่านปลูกฝัง
ผ่านโลกมามากกว่าอย่าชิงชัง
พินิจดังคำท่านรัตตัญญู

การ"กวนน้ำให้ขุ่น"วุ่นวายเปรียบ
เรื่องเคยเงียบสงบไปไร้อดสู
กลับรื้อฟื้นตะกอนนอนก้นคู
ก่อริปูครั้งใหม่ให้ขุ่นเคือง ๚๛

..พรานไพร..

 

บ้านเรามี"ทรัพย์ในดิน" "สินในน้ำ"
สายตาจำพืชไร่พืชในสวน
อีกทุ่งนาสีทองเนืองนองล้วน
ปลาแหวกว่ายมากมวลมหานที

ประดุจธรรมชาติวาดวงศา
ยื่นอุดมสมบูรณ์มาทุกถิ่นที่
ประกอบด้วยพระบุญญาบารมี
กษัตริย์ไทยเรานี้แต่นานเนา

ขอจงช่วยรักษาค่าทรัพย์สิน
ท้องทุ่งที่ทำกินในวันเก่า
ภูมิปัญญาคนไทยสอนใจเรา
หวังรากเหง้าปลูกออกให้งอกงาม

สิริวตี

"กินน้ำตาต่างข้าว"ช่างร้าวเหลือ
โชคมิเอื้อจึงต้องนั่งร้องไห้
ความคิดถึงนั้นบาดแทบขาดใจ
จึงมิได้เป็นอันกินอันนอน

สิริวตี

 

...โห..เรากินมาม่า ว่าประหยัดแล้วนา
มาเจอ คนกินน้ำตาต่างข้าว นี่ประหยัดกว่าเราอีก...หึหึ

Soul มาป่วน...ไง

 

มากินด้วยกันสิ อิอิ
 

...หึหึ ท่านพราน อย่าหลงคารมนะครับ
ชวนมาครบทั้งบ้านแล้ว แม่คุณนี่
ใครเชื่อ ออกลูกเป็นลิง ชัวร์...

 

ชวนกินมาม่าไวไวใครจะป้อน
เขียนกลอนอ้อนก่อนสิอย่าคิดหนี
เพราะกินยามากไปในคืนนี้
รสหวานดีจึงเพี้ยนเกรียนต่อกลอน

สิริวตี