♥

เขียนสื่อสารสร้างสรรค์กลั่นอักษร
เป็นบทกลอนก่องแก้วเจื่อยแจ้วหวาน
จิตเอิ่บอาบฉาบศิลป์จินตนาการ
วางบนลานเรือนรักสักสำนวน

ขอเรียนเชิญเดินคล้องพี่น้องเพื่อน
มาย่องเยือนเยี่ยมนั่นอย่าผันผวน
จะล้อหลอกหยอกอำตามกระบวน
หรือคร่ำครวญคลี่คลายระบายจินต์

ท่วงทำนองร้องรำระบำฟ้อน
ทุกท้ายตอนต่อจับประดับสิ้น
ใช้แม่กนวนเวียนเขียนระบิล
ให้คล่องชินช่ำชองครรลองยล

มาเถอะนะมะมาอย่าช้านั่น
เถิดช่วยกันเปิดแจ้งแสดงผล
ลั่นกลอนหวานสานฝันประชันชน
ร่วมหอบขนร้อยเก็บให้เว็บรวน

ละอองดิน

 

 

ร่ายวลีขานขับขยับหมุน
รับอรุณเริ่มศุกร์หมายสุขสันต์
ลบความเศร้าโศกาทรวงจาบัลย์
ควงแขนกันสดใสในวัยควร

แสงรพีคลี่แล้วแนวยอดสน
จากเบื้องบนเบนส่งลงพาดสวน
หมอกเคล้าคละละอองต้องผิวนวล
เปิดคอมพ์ทวนสำรวจตามตรวจทาน

สติฉันนั้นคล้ายชายคนโน้น
ชื่อว่า"โซล"ซู่ซ่าบ้าฉายฉาน
เรากินยาประทังมาตั้งนาน
ยังอาการทรุดทรงคงยากคืน

ละอองดิน

 

 


โดนหางสวนเอ้ย..ชวนฟาดหางวางกลอนนั้น
ตะลึงงันไรฟวะท้าให้เต้น
มิบ้าทำตามนะขอละเว้น
จะหลบเอนหลังไหล่ไปให้พ้น

เข้าบ่ายสองต้องรีบงีบพักร้อน
เดี๋ยวกรดย้อนยุ่งยันคันแก้มก้น
กินยาก่อนนอนนั่นฝันสุขล้น
ขอหลับกรนสักหน่อยค่อยตื่นฟ้อน
..................
ขอหลับกรนสักครู่นะปู่โซ้ล

ละอองดิน

 

อย่าหวั่นทู้ละอองดิน เล่นไปโลด

แก้...เพราะมันซ้ำเสียงอ่ะ...น่าเกลียด

ล้น-โซ้ล
สั้น-ยาว

เกรงโดนไล่ออกจากแม่บ้านน่ะ
อย่าลืมเดือนละ ล้านห้านะตะเอง

 

ยาขวดนี้นึกได้ก็หยิบมาทั้งกินทั้งแจกเลยละ
ในเว็บนี้ก็มีนะฅนภูธร

เพราะเหตุใดไยเล่าเจ้าจึงหม่น
คิดถึงคนอยู่ไกลให้เศร้าศัลย์
ผ่านพจีที่เอ่ยเผยจำนรรจ์
ถ้อยรำพันเหงาเหลือเมื่อได้ยิน

แลรักฝากมากเกินประเมินเห็น
เสมือนเป็นดวงมานผ่านคำศิลป์
มอบหนึ่งชายหมายมั่นขวัญยุพิน
น้ำตารินจากทรวงแม้ร่วงปน

ขอดวงจิตคิดงามอร่ามแสน
ประสิทธิ์แผนสมหวังประดังผล
ปลอบขวัญน้องครองสุขอย่าทุกข์ทน
ตราบพบคนมั่นหมายคลายกล้ำกลืน ๚๛

..พรานไพร..

 

ทนเดียวดายกายหนาวอกสาวสวน
เย็นลมหวนแทรกสอดกอดเพียงหมอน
ผ้าห่มคลุมสุมกายคลายร้าวรอน
ใจแปนปอนแปลบปร่าฝ่าทุกข์ทน

ไร้อาทรจากใครไหนหยิบยื่น
ไม่เคยชื่นฉ่ำรักเพียงสักหน
ทุกวันย้ำสำรวจตรองตรวจตน
เรามันจนจำเจียมไม่เทียมทัน

จึงอยู่อย่างผู้พ่ายบ่ายหน้าเพื่อน
ดุจคนเถื่อนท้อพักยึดหลักมั่น
ตามยถาป่าดงพงไพรวัลย์
หลบสีสันวิปริตจิตคนรวน

ละอองดิน

 

 


เริ่มชราตามัวมั่วขีดเขียน
สมองเพี้ยนหูอื้อมือไม้สั่น
ผมดอกเลาขาวบางร่วงฟางฟัน
ต-รดทั้งวันว่างจิตคิดวกวน

อากาศหนาวเข้ากล้ำลำบากแสน
ปวดชาแขนกาแฟขาใบหน้าหม่น
ตะคริวจับทับเส้นเน้นทุรน
ผิวกร้านย่นยู่ย่างตามร่างเรือน

จำตัดใจจรจากขอพรากถอน
แม้ชอบกลอนยิ่งนักและรักเพื่อน
สารพัดขัดแย้งแสดงเตือน
ขยับเขยื้อน แต่ละทีสี่ขาคลาน

กายมิคล้ายครั้งก่อนตอนยังรุ่น
เดี๋ยวนี้ขุ่นเขรอะเปื้อนเหมือนหมดถ่าน
ใช่ลอยแพแชเชือนละเรือนชาน
ได้สักล้านอัพกาย...หายย้อนคืน

ละอองดิน

 

พิไรร่ำรำพันสรรกลอนเกริ่น
เพื่อพอเพลินเพียงฆ่าเวลาผ่าน
เสร็จธุระปะปังมิยั้งนาน
โดดเข้าลานจ่อจ้องดุจต้องมนต์

เป็นอะไรไม่รู้ดูสินั่น
ใจของฉันวุ่นวายคล้ายสับสน
มิร้อยเรียงเพียงวันพลันกังวล
แปลกพิิกลโรคอะไรมาไชชอน