...คิดถึงเหลือเกิน...
คืนจันทร์เสี้ยวเกี่ยวใจให้คิดถึง
กาลครั้งหนึ่งสรวลเสสิเน่หา
แม้รู้สึกหลายอย่างดูบางตา
แต่เวลาผ่านไปยังไม่ลืม
ทำไมหนอนึกย้อนเหมือนตอนเริ่ม
คล้ายดั่งเพิ่มดวงจิตจริตปลื้ม
ความทรงจำกระซิบทรวงหยิบยืม
มาด่ำดื่มสร้อยศิลป์คล้องยินยล
หากแม้นมองจันทร์เสี้ยวมาเกี่ยวถ้อย
ใจก็คอยเหหันประพันธ์ผล
ความคิดถึงดึงใส่ใครอีกคน
น้ำตาหล่นอาบแก้มหยาดแย้มกานท์
คิดถึงไหมคิดถึงเคยพึ่งจิต
วาดนิมิตอักษรเป็นกลอนขาน
คิดถึงไหมไกลเกินมาเนิ่นนาน
ยังเขียนอ่านอยู่ไหมคนไกลกัน
คืนเดือนเสี้ยวเดียวดายมองปลายฟ้า
สุดแนวป่าหนาวลมโชยข่มขวัญ
ถักทอศิลป์รินมาสาระพัน
คิดถึงวันหยอกล้อถักทอใจ
หากแม้นถามความหวังคงดั่งเก่า
ที่สองเราสัญญาจะมาใหม่
ที่เมื่อจันทร์ส่องฉายประกายไพร
จะกลับไปเยือนศิลป์ถวิลเจอ
หากแต่คืนเสี้ยวจันทร์เมื่อหันส่อง
ความหม่นหมองอาบจิตคิดเสมอ
เมฆบดบังเลือนลบมิพบเธอ
น้ำตาเอ่อรำพึง..คิดถึงเหลือเกิน.
พิณจันทร์
