หอมไหนเลยน่าถวิลเท่ากลิ่นฝน
ยามร่วงหล่นสู่ดินตรงถิ่นนั่น
เมล็ดข้าวในนาสารพัน
ยังเติบโตเต็มวันแม้ฝนซา
ดินเคยแข็งเป็นก้อนกลับอ่อนนุ่ม
ไม้เป็นพุ่มผลิใบให้เริงร่า
ผีเสื้อกรายปีกบางอย่างช้าช้า
ดอกไม้ป่าหลากสีมีชีวิต
ฝนยังอยู่ในฟ้าใช่หรือไม่
จึงพร่างพรูหล่นพรายดังใช้สิทธิ์
เพื่อให้ฟ้าทั้งฟ้ามาเนรมิต
เมล็ดพันธุ์ทุกทิศที่รอคอย
สิริวตี
ลงช้าไปไม่กี่นาที ขออภัยที่ไม่ได้ต่อกลอนด้านบนนะคะ
หอมไอดินกลิ่นฝนปนลมล่อง
แก้วยามต้องลมวนร่วงหล่นผล็อย
กลิ่น-สี ยาม เกลือกดินย่อมสิ้นรอย
แต่หนึ่งน้อย แก้วใจ นั้นไม่เลือน
ยังหอมหวนอวลอยู่มิรู้สร่าง
ฤๅรู้ร้างแม้กาลจักผ่านเคลื่อน
แก้วเจ้าเอย ห่างหายมิกรายเยือน
หรือลืมเงื่อนสัญญา ณ. คลานั้น
ฟ้าฉ่ำฝน ดินชุ่ม ปรนพุ่มพฤกษ์
แต่ห้วงลึกทรวงแล้งเกินแต่งฝัน
แก้วฟ้า สูงสุดฟ้า ยากฝ่าฟัน
พร้องจำนรรจ์จากนางแสนหมางเมิน
ไพร
