...ลาสาวแม่กลอง...

...ลาสาวแม่กลอง...
คำร้อง/ทำนอง : เกษม สุวรรณเมนะ

“...สิ้น..แสงดาว ดุเหว่าเร่าร้อง
จากสุมทุมลุ่มน้ำแม่กลอง
พี่จำจากน้องคนงาม

แว่วหวูดรถไฟ
พี่แสนอาลัยสมุทรสงคราม
คงละเมอเพ้อพร่ำ
คิดถึงคนงามที่อยู่แม่กลอง

ราชการทหารเรียกใช้
ลูกน้ำเค็มโอ้ทัพเรือไทย
ฝึกเตรียมเอาไว้คุ้มครอง

พี่ต้องขอลา
จากแล้วแก้วตาลาถิ่นแม่กลอง
คงหวนมาหาน้อง
คนสวยแม่กลองคอยพี่กลับมา

เมื่อสงกรานต์งานวัดบ้านแหลม
เคยเที่ยวชมกับโฉมแฉล้ม
เมื่อคืนข้างแรมเมษา
สรงน้ำร่วมน้อง ปิดทองพระปฎิมา
อธิษฐานรักอยู่คู่ฟ้า หวังเกิดมาร่วมใจ

ป้อม..พระจุลไกลบ้านห่างน้อง
เมื่อฝนมาฟากฟ้าคะนอง
ได้ยินถึงน้องหรือไม่

พี่ส่งสัญญา
ฝากฟ้าครวญมาจากห้วงหัวใจ
คือเสียงครวญหวนไห้
ทหารเรือไทยยังห่วงแม่กลอง...”

“สิ้นแสงดาวดุเหว่าเร่าร้อง”
ท่วงทำนองอ่อนซึ้ง...ตรึงใจพี่
เสียงครวญคร่ำออดเอื้อน...เหมือนดั่งวารี
ย้อนคะนึงถึงคนดี...ที่อยู่แม่กลอง

เสียงแว่วหวูดรถไฟ..ใจแทบสลาย
จำต้องจากโฉมฉาย...เพื่อหมายปกป้อง
กว่ารักยิ่งหวงแหน...ผืนแผ่นดินทอง
ทอดทิ้งน้องคนงาม...นี้ตามลำพัง

ให้สัญญาสิ้นปี...พี่จะรีบกลับ
มารอรับคนดี...ปรี่ด้วยความหวัง
จะนำรักคืนครอง...สู่น้องดุจดัง
คืนความหลังฝังใจ...ให้กับแม่กลอง

สิ้นแสงดาวเปลี่ยวฟ้า....มืดมน
เหือดแห้งน้ำใจคน........เมื่อร้าง
ความรักว่ายเวียนวน.....ดังว่า
มิอาจสิ้นมล้าง..............จากห้วงคะนึง

Soul Searcher
Inspired to write 18/3/2020

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ...ลาสาวแม่กลอง... (อ่าน 4631 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้