เสียงสะท้อนคนเช่าบ้าน
 
ต้องเช่าบ้านเพราะจนจึงทนสู้
อดทนอยู่เพื่องานมานานหนา
เงินที่ได้จ่ายเกินเพลินเรื่อยมา
คิดจะหาเพื่อสะสมระทมไป

พอสิ้นเดือนเงินรับมาพาขื่นขม
มิอาจชมชวนระรื่นชื่นสดใส
เขามาทวงหวงค่าเช่าว่าเอาไง
ต้องจ่ายให้เกือบครึ่งซึ่งเงินเรา

ทั้งค่าน้ำค่าไฟต้องให้หมด
ต้องรันทดค่าซักผ้าราคาเขา
ส่งมาให้เอาละซิมิใช่เบา
ค่ากินเล่าแต่ละวันฉันละเพลีย

ค่าเดินทางทุกวันเป็นพันหนา
โควิดมาพ่นพิษไปจนใจเสีย
งานก็หดเงินหมดอดแล้วเฮีย
ฉันจะเคลียอย่างไรให้กังวล

วอนเจ้าบ้านผ่อนปรนเหล่าคนเช่า
ที่ได้เข้าอาศัยไปสักหน
ให้อยู่ฟรีมีทั่วทุกตัวคน
โควิดพ้นงานมาใหม่ได้ว่ากัน
 
มนตรี  ประทุม(2)
๒๙ เม.ย.๖๓

 
เสียงครวญจากเจ้าของบ้านเช่า
 

บ้านต้องผ่อนแบงก์อยู่ใช่หรูหรา
อดออมมามีทุกข์ใช่สุขสันต์
ดูหน้ารื่นชื่นฤทัยในทุกวัน
ที่จริงนั้นต่างก็ทุกข์มิสุขเลย

สร้างบ้านเช่าหวังเก็บเบี้ยต้องเพลียหนา
หวังเงินตราตอนแก่แค่อยู่เฉย
มีค่าโน้นนี่นั้นทุกวันเลย
โควิดเกยจะอยู่ฟรีนี่กระไร

ธนาคารผ่อนผ้นให้เพื่อได้ดอก
จะขอบอกแค่ต้นหนาอย่าสงสัย
ค่าไฟน้ำนั้นหรืออย่าลือไป
ยังคงให้จ่ายอยู่รู้นะเธอ

เงินค่าเช่าได้มาต้องพาส่ง
พามุ่งตรงแบงก์หนาอย่าได้เผลอ
โควิดหดหมดงานพลานไม่เจอ
พวกเช่าเธอหายไปทำไงดี

หาคนเช่าไม่มีสุขีหาย
ฉันอาจตายถ้าคนเช่าเขาหลีกหนี
นี่แหละเหตุไม่ได้ให้อยู่ฟรี
หากว่าหนี้มากหลายอาจวายปราณ
 
มนตรี  ประทุม(2)
๒๙ เม.ย.๖๓