สดชื่นเช้านี้ไหมที่รัก
งานหนักยังสุขอยู่ทุกส่วน?
ผ่อนคลายเสียบ้างบางกระบวน
รื่นรมย์รัญจวนในมวลเช้า

สายนี้สบายดี​ไหมที่​รัก
เหนื่อยนักพักบ้างพลางอย่าเศร้า
บางครั้งสิ่งใดกวนใจเรา
ยิ้มนะ...อย่าเอาเป็นอารมณ​์

กลางวันทานอะไรยังที่รัก
ทานผัก​ หมู​ ไก่​ ให้เหมาะสม
งานยุ่งจนลืมโปรดดื่มนม
เงยหน้าบ้างอย่างมอยู่ในงาน

บ่ายแล้วเมื่อยตัวไหมที่รัก
หลับพักสายตาอย่าต่อต้าน
ยืนมั่งเดินมั่งอย่านั่งนาน
กาแฟใส่น้ำตาลบ้างก็ดี

เย็นแล้วเลิกงานยังที่รัก
หน้าเธอทายทักอยู่ทุกที่
แม้ในความคิดถึงหนึ่งนาที
จวบจนบัดนี้ไม่หนีไป

ค่ำแล้วหลับยังนะที่รัก
ฉันจักเขียนหาเมื่อฟ้าใหม่
หลับนะ...ฝันดีก็ดีใจ
จะรวบรวมความสดใสไว้ให้เธอ!

สิริวตี

นานแล้วนานจนเลือนทรงจำลับ
เก็บข้อความกำกับตรงนี้เสมอ
ให้ระลึกวารหวานวันวานเจอ
วันเกรียนเพ้อเพาะบ่มอารมณ์​กลอน

อวลกลิ่นอายการุญ​คุ้นเคยอยู่
ด้วยเป็นอู่พำนักบ้านอักษร
คราจำจากพรากหายไปหลายตอน
มินิ่งนอนเยี่ยมเยือนพี่​ เพื่อน​ เรา

วันนี้ยังวัยรุ่นยังวุ่นว้า
สุดแสบ​ ซ่า​ บ้า​ บ่น​ เช่นคนเก่า
ความคิดถึงก็ท่วมท้นปนในเงา
ซุกซ่อนเอาไว้สักหนบนเพจนี้

สิริ​วตี​

 

วัยละอ่อนย้อนฝันในวันเก่า
คืนวัยเยาว์แสดงตามแห่งที่
เป็นสิริ..โดดเด่น..เช่น..วตี
สุดยินดี..น้องแก้ว..มิแจวจร

ตะวันจากพรากฟ้าเวลาค่ำ
เช้าจงนำส่องแรงดังแสงก่อน
วัฏจักรสลักเลื่อนเหมือนนักกลอน
ทุกข์คลายผ่อนด้วยพจน์บทกวี


Jannjao

แสนปลื้มใจอักษรกลอนมิตรเก่า
ช่วยกล่อมเกลาเหงาครันฉัน​เพื่อนพี่
สร่างทุกข์-สุขเชื่อมโยงชั่วโมงนี้
ปลุกชีวิตมิตรไมตรีมิมีคลาย

ตะวันมอบเช้าตรู่เรียกเราตื่น
เช้าจึงชื่นอารมณ์ขื่นขมสลาย
ล้วนล้อมรัดทุกข์วิบัติ​ขจัดกระจาย
เช้านี้เปี่ยมยิ้มพรายสบายใจ

สิริ​วตี​

 

พิมพ์เสร็จแล้วนำลงกระทงคว่ำ
หน้าคะมำระบบดันลบให้
เพจสลับกลับกลายมันหายไป
ตัองแต่งใหม่..ปรุปะ..เกินจะงาม

แต่เอาเถอะเกรอะกรังยังพอสื่อ
พบคนดื้อมิรอพี่ขอถาม
เหตุไฉนกลอนร้างเหินห่างนาม
พี่มองตามมิเห็นเรื่องเป็นไง ?


ไม่เห็นแต่งกลอนเพราะไร ชี้แจงหน่อย


Jannjao

ก็ยังแต่งนิดหน่อยมิค่อยว่าง
ที่ห่างห่างงานหนักจึงผลักไส
แล้วคิดกลอนมิออกจะบอกใคร
แต่มิลืมเยื่อใยทุกไมตรี

ครั้นมิเขียนเพียรคิดเริ่มติดขัด
อยากเจนจัดขัดเกลากลอนเงาฉวี
เห็นว่าท่านจั่นเจาเข้าพอดี
เวลานี้เหมาะสมบ่มเพาะคำ

สิริ​วตี​

 

เลิกสะดุดอุดอู้กระทู้ขยับ
โปร่งขมับคนหายคืนกลายร่าง
ก่อนโศกเศร้าเว้าวอนแต่งกลอนวาง
เดี๊ยวนี้สร่างความเหงาไม่เข้ามา


อภิรมย์ชมอักษรถึงตอนสุข
ท่านโซลุกฉับไวแบบใหม่กว่า
สิริวตีเกินต้านเบิกบานอุรา
ท่านเฒ่าหนา...เสมอต้นถึงจนปลาย


ดีใจนะครับ ได้เจอกับทุกท่าน และ มาลงกลอนบ่อยๆนะครับ

Jannjao

งงอยู่นานเว็บคนน้อยไม่ค่อยขยับ
หรือลุง(โซล)​หลับพุงพลุ้ยอีกอุ้ยอ้าย
เลยต้องมาปั่นป่วนชวนทักทาย
อย่าวี้ดว้ายเสียงดังฟังดีดี

พี่จั่นฯช่วยโหมโรงประโคมเข้า
บ้านของเราจะสนุกทุกพื้นที่
ส่วนลุงเล่นอย่างพอเหมาะแต่พอดี
อย่าต่อยตีจะเกินแก้เพราะแก่แล้ว

สิริ​วตี

ขออภัยค่าาากลอนพาไปนิสหน่อย​ คริๆๆ
 

 

สิริวตี..มาเยี่ยมเปี่ยมใจสุข
คุณโซสนุก..ยิ้มแป้นถึงแดนสรวง
มิตรรายล้อมพร้อมพรั่งดีทั้งปวง
เศร้าหนักหน่วง..เบาหวิวปลิดปลิวลอย

ปากเป็นเอกเลขโทคือโซเซอะ
พริกเกลือเปรอะจิ้มมันแกวแซวมิถอย
เขียนกลอนมันส์ชั้นครูอยู่บนดอย
ร่าย,โคลง,ร้อยแต่งครบเจนจบจริง


Jannjao

หรืออาจเพราะไร้นาทีที่คิดถึง
ชั่วยามหนึ่งกับสหายทั้งชายหญิง
อาจเพราะลืมเป็นห่วงลืมท้วงติง
จึงนั่งนิ่งเหงาคว้างอ้างว้างนัก

ยามเห็นดอกไผ่บานจึงนึกได้
ช่วงชีวิตผ่านไปให้เหนื่อยหนัก
มรสุมภาระพาชะงัก
ก็ตรงนี้บ้านหลักที่พักใจ

เฝ้าสงวนหวงแหนแดน, พื้นที่
อยู่หลายปีที่คุณการุญ​ใกล้
เพิ่งจะรู้ร้างกานท์นานเท่าใด
จึงหวนกลับคืนใหม่ให้เหมือนเดิม

สิริ​วตี​

โปรดจงอย่าแช่งชักหักกระดูก
เขียนไม่ถูกเพราะฉันนั้นงานยุ่ง
มีเวลาจักเขียนแข่งชวนแต่งปรุง
ข้อความเต็มกระบุงฉันเตรียมไว้

แม้จะเหลือเศษฝันฉันยังเขียน
จะแวะเวียนลุงมิต้องมาร้องไห้
ชีวิตมีเพียงหนึ่งลมหายใจ
เก็บเอาไปมุ่งมั่นวันทำงาน

สิริ​วตี​