อมพระมาพูด


เห็นเธอเดินมาหาทำหน้าเศร้า
บอกรักเราได้เวลา..ควรเลิกฝัน
อยากให้ลืมรักที่เคยมีกัน
หยุดสัมพันธ์เพราะพี่..นั้นดีไป

อมพระมา..พูดไปก็ไม่เชื่อ
ดูหน้าเนื้อใจเสือเชื่อไม่ได้
เธอบอกว่าวันนี้ไม่มีใคร
จำพรากไกลเลิกกันลืมสัญญา

ใครมาเตือนบอกว่าไม่น่าเชื่อ
เธอขี้เบื่อง่ายดายเปลี่ยนชายหา
มิเคยฟังคำใครเชื่อนัยน์ตา
ถึงเวลาพบเห็นช่างเข็ญใจ

อมพระพูดให้ตายก็คล้ายเสือ
มันน่าเบื่อสับสนจะทนไหว
ประวัติเชือดคนเก่ามาเท่าไร
จดเอาไว้เรียงแถวนะแก้วตา

เปรียบผู้ชายเป็นเหมือนขนมหวาน
เมื่อต้องการผูกพันก็สรรหา
สิ้นรสชาติหมดซ่านของกานดา
ก็คิดคว้าคนใหม่..ไว้เชยชม

หยุดเถิดเธอที่ทำ..นั้นสิ่งผิด
บาปจะติดถ่ายนำกรรมผสม
ความมักมากอ่อนไหวในอารมณ์
จะสร้างปมบาปกรรมยิ่งจำเริญ

อมวัดมา..พูดไปก็ไม่เชื่อ
ยามเธอเบื่อเห็นชัดไม่ขัดเขิน
เปลี่ยนรสชาติเพียงหมายด้วยกายเพลิน
รักแล้วลาหมางเมินเปลี่ยนผู้ชาย

รู้ทั้งรู้ต่อไปเธอไกลห่าง
เคยเคียงข้างมินาน..รักสลาย
เพียงขอร้องก่อนวันที่ฉันตาย
เลิกทำร้ายใจคนเหลือทนเธอ

ยังขอให้โชคดีมีความสุข
อภัยทุก.ทุกอย่าง ให้เสมอ
ถึงจะเป็นได้แค่ผู้บำเรอ
ตอนพบเจอมีกันคือฝันดี

อมทั้งพระยกวัดก็ชัดแจ้ง
เธอแสดงเห็นชัดเรื่องบัดสี
อโหสิทุกเรื่องที่เคยมี
เลิกสัญญาเพียงวจี..หมดหนี้กัน[email protected]



 

สงบเสงี่ยมฉันท์ ๙

ริเริ่ม : นกโก๊ก Pantip
นกผี * กวีคำผวน

ผัง : ลคลค คค ค22
เลข 22 สัมผัสอักษรกัน


@ จะท่องจะเที่ยว พึงเหลียว แลสอดส่อง
ตระหนักตริตรอง รอบคอบ กอปรไถ่ถาม
ฉลาดเฉลียว ไปทั่ว ทุกเขตคาม
ประสบสนาม งามแท้ แน่ แจ่มจริง





 


 

 ทางที่เห็น ต่างคนเดิน ย่อมต่างกัน..
 
    ๏ ไม่รู้ว่ายังมีสิทธิ์คิดถึงไหม
ระยะของหัวใจเริ่มไกลห่าง
ฉันเข้าใจระหว่างเราสิ้นหนทาง
จะร่วมสร้างทางรักเดินด้วยกัน

    ๏ แต่มิต้องเสียใจเธอไม่ผิด
เธอมีสิทธิ์เลือกเดินตามความฝัน
ใฝ่หาสิ่งที่ต้องการมานานวัน
แล้วตัวฉันหาให้เธอมิได้เอย ๚ะ๛


ที่สุดที่ทำ อาจไม่ดีที่สุดสำหรับใครเลย..

    ๏ เมื่อขอบฟ้าห่างไกลเกินใจเอื้อม
เกินใจเชื่อมถึงกันจึงหันเห
มิใช่ฉันเปลี่ยนไปใจลังเล
แค่เก็บสิ่งที่ทุ่มเทคืนกลับมา

    ๏ ไร้หมดสิ้นความรู้สึกไม่เจ็บปวด
เป็นเม็ดทรายเม็ดกรวดฤาอวดค่า
ก่อนทำใจลำบากขอจากลา
วาสนาสิ้นใยเข้าใจเอย ๚ะ๛


คนละทาง..ยืนอยู่ข้างกัน ก็ต่างไม่เห็น
 
    ๏ ไม่ใช่พิมพ์นิยมไม่คมเข้ม
โปรไฟล์เกาหลีไม่เต็มสมสมัย
ไร้แฟนคลับขาดคนมาสนใจ
คนกดไลค์ต่ำสิบแค่หยิบมือ

    ๏ โลกหมุนเร็วเกินไปกว่าใจสั่ง
ถึงมุ่งหวังหยิบมาไม่กล้าถือ
คนด๊อกด๋อยต้อยต่ำจนร่ำลือ
เขียนแต่สื่อหวั่นไหวน้อยใจเอย ๚ะ๛

 
ความรักเหมือนดอกไม้ มีเวลาที่สวยงาม และมีเวลาสูญสลายไป
 
    ๏ พบกันเพียงเพื่อจากทุกชีวิต
ไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนแปลงวัฏจักร
จะดีร้ายคับแค้นหรือแสนรัก
ควรตระหนักถึงตอนต้องจากกัน

    ๏ อาจจะมีความสุขถ้าคิดได้
หรือชอกช้ำอ่อนไหวหัวใจสั่น
จะจากเป็นจากตายวายชีวัน
ที่สำคัญต่างพรากต้องจากเอย ๚ะ๛


        *สักวันหนึ่ง*

    ๏ ไม่เป็นไรวันนี้เธอ ไม่มองฉัน
เพียงหวังว่าสักวันมองกันบ้าง
เพราะถนนที่เราเดินคนละทาง
จึงมีความแตกต่างกันมากมาย

    ๏ ไม่เป็นไรถ้าฉัน ดีไม่พอ
ก็แค่ขอรอตราบ ฟ้าดินสลาย
สักวันหนึ่งสายตาเธอกลับกลาย
ฉันคงไม่เดียวดายจนตายเอย ๚ะ๛


.

กาพย์กล้าฝัน ๓๒

@ วารเข้าพรรษา....ตรองตรึกชีวา
ผ่านมา ดีชั่ว...........หมองมัวได้ไฉน
กิเลส ลดละ.......... มุ "กระทำ" ให้
เมตตารัก ไซร้........แจ่มกระจ่าง จริง



ริเริ่ม : WANG JIE
30/08/2560

@ xxx1 xxx1
x1/1/1   xxx2
xxx3      x3x2
x2/2/2   xxx4

      อุษาสวาท

สายน้ำเลาะเซาะแก่งลงแอ่งหิน
เสนาะยินยามยลสายชลไหล
กระเซ็นซ่านซัดสายสยายไป
ร่วมพงไพรหมู่พฤกษานานาพันธุ์


เดือนกระจ่างแจ่มตาเวลาจ้อง
แสงเรืองรองมองดุจสรวงสวรรค์
เจื้อยเจื้อยแจ้วสกุณาร้องหากัน
เรียกตะวันเลือนลับให้กลับมา


ก่อนอุษารบเร้าจะเข้าสาง
ประคองข้างกุมมือส่งสื่อหา
จวนจะแจ้งเสียแล้วเจ้าแก้วตา
ถึงเวลาจำพรากต้องจากไกล


จุมพิตแก้มโอบกอด..แขนสอดนิ่ง
รักเจ้ายิ่งห่างกันสุดหวั่นไหว
หยาดน้ำตารินแสดงแสลงใจ
ถนอมไล้ไรผมชิดชมนวล


กระซิบแผ่วแก้วตาพี่ลาก่อน
ใจรอนรอนฝืนกล้ำสุดกำสรวล
สะอื้นไห้พจน์พร่ำเฝ้าคร่ำครวญ
จะได้หวนทวนมาเพลาใด


เสียงกระทั้นขันไขเจ้าไก่แก้ว
บอกสางแล้วสิ้นเวลาจะอาศัย
เจ้าดุเหว่าร่ำร้องดังก้องไพร
เมื่อจากไปห่วงหาจำลาจร


รสสวาทบาดใจจำไกลห่าง
ก่อนฟ้าสางอันทุอนุสรณ์
เสน่หาร่วมรสทุกบทตอน
ถ้อยวิวรณ์ความนัยยามไล้โลม


ยังกระจ่างฝังจิตความคิดนึก
ช่างล้ำลึกสิ้นแรงใต้แสงโสม
ศศิฉายเงาสุขยามรุกโรม
เสน่ห์โฉมสะคราญสราญใจ


เนียนละมุนลูบไล้ยามไหวร่าง
ถ้อยขนางส่งเสียงยามเคียงใกล้
กอดกวัดเยือนสรวงซ่านทรวงใน
นอนหลับใหลก่ายกอดตลอดคืน


พลัดเอ๋ยพลัด.พรากไปใจจะขาด
แม้นต้องสิ้นสายสวาท..มิอาจฝืน
เก็บไว้เป็นความหลังที่ยั่งยืน
พร้อมกับความขมขื่นจนวันตาย


กระซิบแผ่วข้างหูจงอยู่สุข
ลืมความทุกข์ไกลห่างเพียงร่างหาย
จำลาร้างคู่เคียงนั้นเพียงกาย
แต่คงสายเสน่หามิลาเลือน


อุษาโยคโศกเศร้าคืนเราสั้น
สิ้นสวรรค์ขาดพี่อยู่เป็นเพื่อน
สิเน่หาลึกล้ำคอยย้ำเตือน
หวนมาเยือนทนุถนอม..เจ้าจอมใจ…..@ 4-7-47





.

      เร่าร้อนมะลุลี
   (โกสุมคลุมโคลง)

 ๑  สบนิศา .. กว่าใคร่ไคล้
นวลยวนใจ .. ในอาศรม
ทรงส่อก่ออารมณ์ .. เริงสวาท .. แม่เอย
กระหวัดมือไล่ไล้ .. เร่าร้อนมะลุลี

๒  สรีรเศวต .. เลศกว่าลี้
หลบเนตรหนี .. ไป่ได้เลย
ตรึงตรองผ่องตึงเผย .. พบูผ่าว
กระกัดกามกระกรุ่นกี้ .. ก็ร้าวเล่ห์พเยีย

๓  เคลียพยอม .. หอมเวี่ยเวี้ย
หวนเกลี่ยเกลีย- .. วร่างหวิว
เหินเหาะเลาะทุ่งทิว .. เขาถง่าน
ถงาดเงื้อมง่าเงี้ย .. ง่ามง้างพรางหาว

๔  พรางดาวพราว .. ด้าวกลบด้าว
ดาวกลับดาว .. พลิกแพลงแผลง
กระหนาบกลีบกระหน่ำแกง .. กว่าเผ็ด .. กว่ารา
เพลินขบเผาะเฉาะพร้าว .. เจิ่งฟ้าอาโป

๕  โอชาฉ่ำ .. ค่ำเพล้โพล้
ห่อนเลโล .. มะลุลี
สรวมสวาทอย่าหวาดหนี .. พี่ก่อน .. แม่เอย
สรวมต่อกระบวนโล้ .. จวบฟ้าภาสาง  ฯ

_____________

กระสวน โกสุมคลุมโคลง

๐ ๐ x .. x ๐ y(โท)
๐ ๐ y ...... ๐ ๐ z
๐ ๐ เอก ๐ z ..... ๐ เอก (๐ สร้อย)
๐ เอก ๐ ๐ y(โท) .... เอก โท ๐ a

; a --> y


Werzik
4 เมษายน 2564 เวลา 20:11 น.