วอนเธอ

ค่ำคืนนี้มีเพียงแค่ความเหงา
มาเป็นเงาเศร้าหมองครองสงสาร
วอนเธอมาเคียงคู่รู้วันวาร
อย่าเลยผ่านผันไปไกลนักเลย

จิตพะว้าพะวงคงเพ้อฝัน
เหตุใดผันเงียบไปใคร่เฉลย
วอนเพียงเธอมาครองประคองเคย
ร่วมรำเพยรำพันวันฝันเรา

จำได้เพียงภาพเธอยิ้มยามรู้สึก
สุดสำนึกโลมไล้ดังไฟเผา
เคยปลอบอ้อนเอาใจคล้ายดั่งเงา
เปรียบโรมเร้าจุมพิตสนิทใจ

คงห่มเหงาเดียวดายกายอ้างว้าง
มิเห็นทางรักลับกลับมาได้
ค่ำคืนนี้คงตรมข่มหทัย
น้ำตาไหลไม่หยุดฉุดคนึง

สิริวตี

ไม่มีทางรู้เลย


โค้งขอบฟ้าเบื้องบนยังหม่นไหม
ลมรำเพยพัดไหวให้คิดถึง
ยามราตรีมีจันทร์ยังตราตรึง
ยามทิวายังลึกซึ้งซึ่งตะวัน

หากไม่มีรอยยิ้มพริ้มวันเก่า
มีเพียงเงาทรงจำทำแค่ฝัน
อ้อนวอนดาวแค่ใกล้ไม่ผูกพัน
โอบไหวหวั่นบนทางอ้างว้างจริง

มองต้นไม้ปลายกิ่งมีนกน้อย
ยังส่งร้อยสำเนียงคู่รู้สุงสิง
สร้างสดชื่นรื่นร่ำฉ่ำคำอิง
ต่างกับหญิงที่โศกเศร้าเคล้าน้ำตา

มิมีหนทางใดพอให้รู้
มิตราตรูทรงจำเฝ้าฝันหา
มิมีคำออดอ้อนดังก่อนมา
มิมีค่าบางหรือไร ณ ใจเธอ

สิริวตี

วอนเธอคิดถึงฉันสักวันบ้าง
อย่าเหินห่างให้หมองปองเสนอ
เพราะทุกลมหายใจได้ละเมอ
พร่ำและเพ้อเผลอใจให้คนเดียว

มิเคยรู้รสรักมิเคยพบ
มิเคยสบอารมณ์ชื่นชมเกี่ยว
พอเจอเธอแล้วไซร้ใคร่กลมเกลียว
ขอแค่เหลียวมองฉันบ้างในบางครา

สุขแค่ใกล้แค่นี้ที่คิดถึง
สุขที่เพิ่งยินเสียงเคียงรักษา
สุขสงบลึกซึ้งถึงอุรา
สุขเยียวยาวันเหงาเศร้าหมดไป

สิริวตี

เคยมีลมรำเพยเกยมาพัด
ช่วยเป่าปัดเศร้าทรวงหน่วงจินต์ไหว
ลมยังพัดผ่านมาแล้วผ่านไป
ทิ้งเอาไว้ทรงจำแค่วันวาน

ลมมิเคยหวนกลับมานึกถึง
ลมมิตรึงตราจิตพิชิตหวาน
ลมแค่หยอกเหย้าลวงสร้างบ่วงมาน
ลมแค่ผ่านมาหยอกล้อท้อเหลือเกิน

มีทรงจำอันดีเป็นที่พึ่ง
วันซาบซึ้งแห่งจิตลิขิตเขิน
มีอดทนเดินย่างทุกทางเดิน
มีเหงาเพลินไปบ้างแค่บางที

แค่วอนเว้าวันหนึ่งจะรู้สึก
ห้วงสำนึกกันบ้างตรงทางนี้
วอนแค่เธอมิลืมฉันสักวันมี
วอนฤดียังหวงและห่วงใย

สิริวตี

อยากจะอ้อนวอนใดที่ให้ขอ
อยากจะรอคนใดที่ใจหมาย
อยากจะเฝ้ามองดูมิรู้วาย
เธอล่ะคล้ายฉันไหมในบางที

อันโค้งฟ้าฟากนั้นมันหม่นไหม
ทาหทัยใสสดหมดกี่สี
หรือยังกลุ้มรุมเร้าเผาฤดี
คนทางนี้ยังห่วงหวงเหลือเกิน

อยากวอนเธอกลับมาหาเพียงครั้ง
ถ้าเธอยังรักฉันมิขัดเขิน
รู้ไหมฟ้าฟากนี้ที่เผชิญ
รอหยอกเอินอีกคราโปรดหากัน

สิริวตี