แม้มิได้พบกันถึงชั้นฟ้า
เขียนกวีก็มีค่าน่าสุขสันต์
แม้มิได้พานพบประสบกัน
ทุกคืนวัน, นาทีถ้วนก็ล้วนงาม

ระหว่างวรรคระหว่างวันระหว่างวัย
ไม่เคยเหลือสิ่งใดให้ท้วงถาม
ระหว่างกาลเวลาและโมงยาม
ยังไม่มีถ้อยความที่หลงลืม

สิริวตี

ฟากฟ้า
บอกเขาทีเถอะว่ายังเป็นห่วง
แม้บางความผูกพันเช่นฝันลวง
ก็ไม่อยากทักท้วงความครั้งนั้น

สายลม
จงโอบกอดและห่มคราวโศกศัลย์​
กระชับความคะนึงหาคราห่างกัน
และมอบวันแต่ละวันบันดาลใจ

ดวงอาทิตย์
โปรดมอบสิทธิ​์แห่งฝันวันฟ้าใหม่
คืนค่ำ, จันทร์ลับดาวดับไป
จะมีเช้าสดใสในอีกเช้า

ความหวัง
ขอจงมีกำลังดังก่อนเก่า
แม้วันนี้ไม่เหลือเพียงเพื่อเรา
รู้ไว้ยังบางเบาในถ้อยคำ

จันทร์ฉาย
คืนมนตราห่างหายไปหลายค่ำ
หวังดวงดาวพราวผืนแห้งพื้นดำ
เริงร่าร่ายระบำบอกฝันดี

สิริ​วตี​

 

ฟากฟ้า  สายลม  ดวงอาทิตย์  ความหวัง   จันทร์ฉาย  สิริวตี


ดวงอาทิตย์สถิตย์หล้าแล้วลาลับ
จันทร์ฉายสลับ..ส่องแทนดั่งแดนสรวง
ฟากฟ้าอร่าม..งามสกาว..หมู่ดาวดวง
สายลมหน่วง..พัดพริ้ว..เย็นผิวกาย

สิริวตี..กวีน้องหากมองเห็น
ความร่มเย็น..สุขอนันต์ยามจันทร์ฉาย
ความสงบ..สยบเยือน..มิเคลื่อนคลาย
คราเดือนหาย..โศกเศร้า..หงอยเหงาทรวง


Jannjao 

ชีวิตคือการเดินทางไปข้างหน้า
วันคืนและเวลาไม่เคยห่วง
ยามตะวันลับตาฟ้าทั้งปวง
ให้แสงจันทร์ส่องสรวงเข้าอีกคืน

ความรักจริงจากใจไม่เหนี่ยวรั้ง
แม้ครู่ครั้งทั้งยามหลับและยามตื่น
ก้าวเดินต่อเพื่อตำนานเฉกวานซืน
อย่าฟุ้ง, ฝืนอดีตอันไม่ผันมา

เราใช้โลกใช้ร่างอย่างเหนื่อยอ่อน
ภายใต้เงาสะท้อนคนเบื้องหน้า
หรือเราเปลี่ยนตำนานกาลเวลา
ภายใต้สุขทุกค่าของนาที


สิริวตี

 


ศาสตร์ทั้งปวงล้วงลึกหมั่นศึกษา
เกิดปัญญา..แสดงแจ่มแจ้งใหม่
นำเฉพาะเจาะจงมุ่งตรงไป
เชี่ยวชาญได้..รู้เห็นจนเป็นครู

มิ..ลดละตลอดถ่ายทอดศิษย์
สร้างความคิดปรากฎไม่อดสู
คุณธรรมกำเนิดสิ่งเชิดชู
นามควรคู่เรียกหาคืออาจารย์

เปิดเทอมนี้... วตีหญิงคงวิ่งวุ่น
หัวคอหมุนรบรุก..สนุกสนาน
มาตั้งหลักพักก่อนเขียนกลอนกานต์
หลบอู้งาน..สลับ..ไล่จับลิง


Jannjao