รื้อตำนานนั่งเขียนจนเวียนหัว
มิเหลือตัวสักตัวเขียนกลัวเปิ่น
นึกไม่ออกบอกไม่ถูกทุกข์เหลือเกิน
ลุกขึ้นเดินดูตำราหานิทาน
..
ตะเพาแก้วแวววัยเหงื่อไคลย้อย
นั่งหน้าจ๋อยหนอยแน่ะเรียกไม่ขาน
ตะเพาทองมองหาอยู่ช้านาน
บิดาเรียกขึ้นบ้าน..ไข่หวานรอ
..
พระอภัยไปไหนไม่กินด้วย
หรือถูกหวยรวยใหญ่นั่งใจฝ่อ
ไปทานเลานจ์แล้วมั้งอยากรั้งคอ
พี่ไกรทองหัวร่อเรื่องอะไร?
..
แก้วหน้าม้าขาหักคงพักวิ่ง
มโนราห์ยืนนิ่งเต้นลิงใหญ่
กะเผลกเหอะนางแก้วจับราห์ไว้
เล่นตั้งเตก็ได้เอาไหมแก
..
เห็นกัญหา-ชาลีลูกพี่ไหม?
ไปซนไหนหนอนี่เมื่อกี้แม่
มาถามหาหน้าเศร้าเราร้องแง
สงสารแท้มัทรี..ชี้เข้าดง
..
เราจะบาปไหมแก เขียนแบบนี้
นิทานเขาเพี้ยนหมด..