บ้านแม่เรา
....
บ้านแม่เราเสาหักตะปูเห
พื้นก็เซถลาทำท่าหลุด
วิ่งลงซ้นทีไรบันไดทรุด
ริมฝาอุดด้วยผ้าระอาใจ
....
นอกกระชานบ้านยายพื้นก็ผุ
แม่ก็ดุ...วิ่งดังรังแต่ไล่
เดินลงซ้น..เบาเบาจำเอาไว้
แม่หันหยิบท่อนไผ่..โดดไม่ลา
..
กะละมังถังหม้อก็เบี้ยวหมด
หนูมิปดมดเท็จ..ชอบเอ็ดด่า
พ่อกินเหล้าเมาถีบหนีบสุรา
เอามือทุบข้างฝา..แม่ตาคลอ
....
หน้าต่างโยกโยเย้ระเนระนาด
มุ้งก็ขาด..เป็นวาน่าหัวร่อ
ทะเลาะกันวันใดใจหนูท้อ
นั่งเอาหม้อครอบหัวกลัวสิ้นดี
...
ใช้ไปเด็ดใบพลู..พอเหงาปาก
ชอบขอหมาก..ยาฉุนเขาดุนสี
พอหิวหมากหิวพลู..หนูทุกที
วิ่งหัวชี้..หิ้วหอบ..กลัวบอบช้ำ
...
ทางเข้าบ้านโคลนเจิ่ง..จมตาตุ่ม
หนูก็อุ้มโน่นนี่..ใจงี้คว่ำ
หกคะเมนขึ้นมา..หน้าคะมำ
แม่ขย้ำเนื้อเขียว ..เสียวจริงจริง
....
ตู้พาสติกที่บ้าน..เต็มจนล้น
ตั้งห้าคนแขวนห้อย...ย้อยรุ่งริ่ง
หูกระเช้า-ขาวม้า-กางเกงลิง
หนูก็วิ่งขวักไขว่...ตัวใหญ่จัง
....
หนูถามแม่เมื่อไหร่..จะได้ซ่อม
พูดอ้อมค้อมย้อมใจ...ให้ความหวัง
รอหนูทำงานไง...ได้ขอตังค์
บ้านคงพังหมดแน่..โอ้แม่เอย
..
ปีนี้ หนูเพิ่งอยู่ ป.1.เองนะแม่
.