สบายจัง...แกว่าไหม..ครับ
....
แกรู้ดีที่หนึ่งน่าทึ่งนัก
ข้าแสนรักแสนห่วงทรวงถวิล
ข้ารักแกเกินกว่าฟ้ารักดิน
แต่แกชอบนอนดิ้น..เบื่อสิ้นดี
...
พ่อข้าบอกตอกย้ำยังจำแม่น
ช่วยหวงแหนแทนพ่ออย่าท้อหนี
พ่อสั่งเสียก่อนตายวายชีวี
เลี้ยงแกเหมือนเหมือนพี่..มีแกไว้
..
รู้หรือเปล่าเราเนี้ยต้องอยู่สูง
เพราะต้นหางนกยูง..พ่อข้าให้
แม่บอกมิมีสมบัติชิ้นใด
มีแค่บ้านบนยอดไม้..โคตรวังเวง
...
รู้หรือไม่แม่เลี้ยงแกดั่งญาติ
'' รู้ครับ'' แกฉลาด..ตอบถูกเผง
พ่อแกเกะกะเกเรเอง
เตะตัวอื่นร้องเอ๋ง..เบ่งเรื่อยมา
..
แกว่าไหม..คืนนี้อากาศหนาว
ขนแกยาว..คงไม่รู้สึกรู้สา
เกิดเป็นคนไร้ขน..ห่มกายา
เกิดเป็นหมา..พับผ่าสบายจริง
..
แกเห็นนกหรือไม่..ไต่ขอบฟ้า
โฉบปีกบินไปมา..ไม่อยู่นิ่ง
พูดถึงนกหกโมง..ช่วยกันยิง
จับมาปิ้ง..เป็นมื้อเย็นเห็นว่าไง
...
นั่งหลับ สะแล้ว..เฮ้อ..