สดชื่นแจ่มใส
...
สี่เกือกวิ่งเวียนแวะและเล็มหญ้า
ทั่วผืนป่าเปืยกปอนฟอนเฟะฝน
ลมอ่อนอ่อนผ่อนพัดสะบัดบน
เยือกเย็นขนจนหนาวเหน็บเนินเนื้อ
..
ท่องทั่วไพรพงป่าประสาสัตว์
หิวแทะกัดยอดหญ้าหรรษาเหลือ
อยู่รวมกันฉันท์มิตรจิตจุนเจือ
คอยเอื้อเฟื้อเกื้อกูลยากสูญพันธุ์
..

ล้วนแข็งแกร่งมวลม้าอาชาไนย
เยื้องย่างเหยาะเลาะไพรไม่หุนหัน
ช่างงดงามตามทางสารพัน
ทิวาวันสาดส่องยิ่งมองตาม

เห็นมวลม้าอาชาไนยแล้วใคร่คึก
จำตรองตรึกลึกซึ้งใคร่พึงถาม
แต่สมองน้องไม่ตอบจำบอกความ
พยายามวิ่งพลันจุดหมายใด

สิริวตี

จะมุ่งมั่นฟันฝ่าอุปสรรค
แม้ยากหนักมิย่อท้อจะรอก่อน
จุดหมายมุ่งทางไกลไม่ร้าวรอน
เพียงศรัทธาเสกป้อนย้อนสู้ตาย

ที่เห็นคือทิพยสถานพิมานภพ
เจนบรรจบพบสู่รู้จุดหมาย
อีกขั้นหนึ่งขอหลุดบ่วงพ้นห่วงตาย
ออกจากสายวัฏสงสารการเกิดเอย

สิริวตี