เราเพียงกวีหนึ่ง
ที่ตราตรึงในอักษร
เว้นวรรคในเว้าวอน
มีเย็นร้อนมีอ่อนไหว

เราเพียงปุถุชน
ที่ดั้นด้นแต่ต้นไป
ย่างเท้าก้าวทิศใด
หวังส่งให้เพียงรอยยิ้ม

วันใดที่ไร้เรา
และไร้เงาที่เอมอิ่ม
ฝากรอยประทับพิมพ์
ด้วยอักษรดังก่อนมา

จงเป็นกวีสุข
เล่นสนุกทุกเวลา
ทุกข์ใดอย่าได้พา
เข้ามาใกล้เอาใส่ตัว

จงเป็นดั่งที่พัก
และเป็นหลักให้คนทั่ว
ผ่อนร้อนและหมองมัว
เพื่อผองเพื่อน เกิด เจ็บตาย

สิริวตี