โคลงสี่ดั้น ต่างจาก โคลงสี่สุภาพ ที่สำคัญคือ

๑) ต้องแต่งอย่างน้อย ๒ บท

๒) โคลงสี่ดั้น บังคับ เอก ๗ โท ๔ เหมือนโคลงสี่สุภาพ
ต่างที่ โท ในวรรคท้าย บาทที่ ๔ ย้ายมาอยู่ วรรคหน้า เกิด โทคู่
และเราอาจเพิ่มความไพเราะได้โดย สัมผัสสระ หรือ สัมผัสอักษร

๓) การมี โทคู่ ทำให้เกิดคล่องตัวในการ รับสัมผัส
โดยอาจรับที่ คำที่ ๔ หรือ คำที่ ๕ ก็ได้

โคลงดั้น วิวิธมาลี
รักจริง....ให้อภัย

....รักจริงจักเปี่ยมล้น..............ให้อภัย
ผิดจึ่งละจดจำ.......................มากน้อย
ชั่วใช่ปล่อยปะไป...................อาละวาด
คุมแนะ-ตะล่อมคล้อย-โน้ม.......สู่ธรรม

....ลงทัณฑ์โทษใช่แก้............ปัญหา
สอนสั่ง”ปันรัก”นำ..................ชั่วพ้น
“แบบอย่าง”ดุจดารา................กระจ่างจิต
พลาดผิดทุกข์ท้นแท้...............เมตตา

คำท้ายสุดของบทแรก ส่งสัมผัสไปที่ คำที่ ๕ บาทที่ ๒ ของบทถัดไป จะเรียก โคลงดั้นวิวิธมาลี
คำท้ายสุดของบทแรก ส่งสัมผัสไปที่ คำที่ ๔ บาทที่ ๒ ของบทถัดไป จะเรียก โคลงดั้นจัตวาทัณฑี
คำท้ายสุดของบทแรก ส่งสัมผัสไปที่ คำที่ ๓ บาทที่ ๒ ของบทถัดไป จะเรียก โคลงดั้นตรีพิธพรรณ

โคลงดั้น ตรีพิธพรรณ
การเมือง.....เรื่องคน

....การเมืองจริงแน่แท้...........เรื่องคน
เข้าร่วมสร้างสังคม................สุขแท้
เมตตารักผองชน..................คือหลัก
จิต"รับใช้"แล้พร้อม...............กระทำ

....การเมืองใช่เข้าร่วม............กอบโกย
ประโยชน์งำแต่ตน.................พวกพ้อง
เงินทองเกียรติได้โดย..............สุจริต
ปวงเทพประชาซ้องร้อง............สดุดี

    
โคลงดั้นบาทกุญชร

๏ อีกโคลงแบบดั้นหนึ่ง............พึงยล
บอกเช่นบาทกุญชร...........ชื่ออ้าง
วิธีที่เลบงกล..................แปลกก่อน
ยากกว่าบรรพ์แสร้งสร้าง......อื่นแปลง ๚ะ

๏ สองรวดกลอนห่อนพลั้ง....ผิดพจน์
เฉกสี่เชิงสารแสดง............ย่างผ้าย
สัมผัสทั่วทุกบท...............ฤๅเคลื่อน คลายเอย
บงดั่งบาทข้างย้าย............ต่อตาม ๚ะ

จินดามณี เล่ม 2 พระนิพนธ์กรมหลวงวงศาธิราชสนิท

โคลงดั้นบาทกุญชร

....โคลงกลอนกาพย์ร่าย ร้อง........ร่ำฟัง
ประสงค์ส่งสุขสลายระทม.............ทุกข์ท้น
สวดเสกมิ่งมนต์ขลัง..................คล้องจิต
ผองเพื่อนร่วมร้อย พ้น................พุ่มเหงา

....บาทกุญชรดั้น คิด................คลายหมอง
ยาก! มุ่งมุกล่อมเกลา................กิเลสร้าย
รักปันแบ่งเพื่อผอง....................ผูกมิตร
ร่วมร่ายลงท้ายสร้าง..................สิ่งฝัน...เถิดนา

โคลงดั้น วิวิธมาลี

....รักจริงจักเปี่ยมล้น..............ให้อภัย
ผิดจึ่งละจดจำ.......................มากน้อย
ชั่วใช่ปล่อยปะไป...................อาละวาด
คุมแนะ-ตะล่อมคล้อย-โน้ม.......สู่ธรรม

....ลงทัณฑ์โทษใช่แก้............ปัญหา
สอนสั่ง”ปันรัก”นำ..................ชั่วพ้น
“แบบอย่าง”ดุจดารา................กระจ่างจิต
พลาดผิดทุกข์ท้นแท้...............เมตตา

....ชั่วใช่ฟ้ากลั่นแกล้ง.............ติดตัว
สำนึก ฝึกเลิกลา....................ละเว้น
ดูแลจิตจากมัว......................มืดบอด
ปฏิบัติเข้มเค้นร้าย.................ชั่วหาย

....ดีอาจปรากฏช้า.................อย่ากลัว
“รู้ตื่น”มิมีสาย.......................ไป่ท้อ
ธรรมขจัดขมุกขมัว.................เจิดจรัส
ชีพใช่เล่นล้อฉะนั้น.................มั่นธรรม

ขมุกขมัว(ขะหฺมุกขะหฺมัว) ว. มืด ๆ มัว ๆ โพล้เพล้ จวนคํ่า จวนมืด โดยปริยายใช้หมายถึงสีมัว ๆ ไม่ผ่องใส
เช่น ครั้นจะทำขมุกขมัวมอมแมม ชายเห็นจะเยื้อนแย้มบริภาษให้บาดจิต. (ม. ร่ายยาว ทานกัณฑ์).
 ราชบัณฑิตยสถาน