คำถามที่ไม่มีคำตอบ
ตอนที่ ๔ คำถามและความสงสัย
ลมรำเพยเชยเฉื่อยกลับเอื่อยอ่อน
แสงเรืองรอนเรียวเดือนเริ่มเลือนหรู่
กราวกิ่งไผ่ไกวพร้องให้มองดู
น้ำตาพรูจากตาที่ราแรง
ฉันเงยหน้ามองรอบโค้งขอบฟ้า
ซึ่งม่านราตรีหุ้มคลุมทุกแห่ง
ด้วยดวงใจเปี่ยมคำถามความคลางแคลง
อยากถามแหล่งนรกสวรรค์ให้ลั่นลือ
ทุกวันนี้โลกหล้าบ้าบัดซบ
จะพานพบสันติได้ที่ไหนหรือ
ไฟสงคราม ควันความมืด อันยืดยื้อ
มันลุกฮือโหมทุกวัน ทำฉันใด?
คนหนอ
จะคิดก่อกรรมตะบึงไปถึงไหน
หรือรอให้ทุกชีวินหมดสิ้นไป
จึงหมดความมักใหญ่ในใจตน?
นักรบ
เกลื่อนกี่ศพซุกร่างกลางสถล
กี่หัว ขา แขนขาดอนาถชนม์
หรือรบจนโลกไม่มีที่จะรบ?
อยากถามย้ำ ทำไม...ทำไมหนอ
จะฆ่าต่อ ต่อไปนี้อีกกี่ศพ?
จะให้สูญเสียไปเท่าไหร่จะครบ?
หรือทำภพนี้ให้ไม่มีคน?
แล้วลมตกเดือนต่ำน้ำฟ้าพร้อย
หนาวละห้อยโหยสะท้านวิญญาณหม่น
เงียบทุกแห่งเหมือนแล้งลับดับกังวล
แต่ทุรนทุรายในหัวใจเรา
ไม่มีคำตอบมาจากฟ้าฟาก
ไร้เสียงจากดินต่ำที่ก่ำเศร้า
แม้เพลงไผ่ไกวกิ่งหยุดนิ่งเนา
เงียบจนเหงา เศร้าจนซึ้ง สุดบึ้งใจ
เพราะเป็นคำถามที่ไร้ในคำตอบ
ไร้ผู้ปลอบผู้ปรามความสงสัย
ไม่มีใคร ณ บัดนี้ ไม่มีใคร
จะตอบได้ว่าทำไมเป็นเช่นนั้น?
ฉันนั่งอยู่ที่นี่ นะ ที่รัก
รอวันพักใจหลับลงกับฝัน
รอวันที่โลกบ้าหยุดฆ่ากัน
อา! เป็นการรออันนิรันดร
(จบ)
........................................
จินตนา ปิ่นเฉลียว
