ยุคเน่า

จากยุคหินถิ่นโบราณผ่านหลายยุค
คนในทุกกาลสมัยได้รุดหน้า
อารยธรรมนำส่อบ่อวิชา
ภูมิปัญญาเด็ดเด่นสมเป็นคน
    
จนบรรลุปัจจุบันอันอารยะ
เผยภาวะสับปลับและสับสน
ดูก็คล้ายโลกาจลาจล
เพราะอึงอลไอบาปหยาบประดัง

ควรจะเรียกยุคสมัยอะไรหนอ
ความเสื่อมส่อปัญหาล้วนบ้าหลัง
ก้าวหน้าในทางซึ่งสะพรึงชัง
ศีลสัจจังจ่อมหายอายเต็มที
    
ยุคแห่งความเน่าเฟอะเซอะบัดซบ
อากาศอบไอพิษติดเต็มที่
เหมือนลมหายใจเน่าเศร้าสิ้นดี
ลำน้ำที่สะอาดใสเน่าไปเลย

สัตว์น้ำเน่าเศร้าใจให้วิตก
ซ้ำสัตว์บกสูญพันธุ์กันแล้วเหวย
สิ่งแวดล้อมคนก็เน่าเศร้าสังเวย
ยาที่เคยใช้ชิดมีพิษแล้ว
    
สังคมคล้าย "พาราสาวัตถี
ใครไม่มีปรานีใคร" น่าใจแป้ว
คน "เข้าหอล่อกามา" บ้าแหวกแนว
เผยวี่แววเน่าในไส้สังคม

หน้าไหนหนอพอจะกล้ามาแก้ไข
ถ้าคนไทยทุกคนเฉยชาติเลยล่ม
ยุคนี้เน่าด้วยทรามความโสมม
อย่าล่มจมเพราะเราเน่าน้ำใจ
    
จากยุคหิน เหล็ก สำริด พิชิตโลก
สู่ยุคเน่าเศร้าโศกโลกกษัย
คิดไหมว่า ถ้าปล่อยเฉยตามเลยไป
จะว่าไง-ถ้าคนเน่าหมดเผ่าพันธุ์

........................................

จินตนา  ปิ่นเฉลียว

จนวันตายก็ไหว้ครู "ภู่" สุนทร

ให้สองมือคือพุ่มปทุมทิพ
สองตาพริบพ่างเทียนเถกิงศรี
กับดวงใจอภิวันทน์กตัญชลี
กราบลงที่เท้าท่านครู "ภู่" สุนทร

สองร้อยปีที่ผ่านแม้นานเนิ่น
ไม่นานเกินกว่าจะจำลำนำอักษร
ซึ่งท่านครู "ภู่" เชลงเป็นเพลงกลอน
ยังอาวรณ์หวามไหวอยู่ในทรวง

ทุกนิราศและนิทานท่านขานไข
ยังจับใจจินตนาไม่ลาล่วง
เพลงยาว เห่ เสภา กถาปวง
ประทับดวงจิตชนทุกคนไป

จึงขอเทิดท่าน "ภู่" ครูกลอนเอก
ปานเทพเสกสรรส่งลงไฉน
อภิปูชนียชนของคนไทย
นานเท่าใดนามท่านอยู่คู่ขวานทอง

จะหาเพชรพิเศษค่าอาจหาพบ
จะหาครบคณาสมบัติไม่ขัดข้อง
แต่กับแก้วกวีอันยิ่งยรรยอง
สุดจะมองประเมินหามาโดยดาย

จึงสองมือคือพุ่มปทุมแก้ว
สองตาแพร้วพ่างเทียนวิเชียรฉาย
กับดวงจิตคิดอยู่ไม่รู้วาย
จนวันตาย…ก็ไหว้ครู "ภู่" สุนทร.

...................................................

จินตนา ปิ่นเฉลียว

กล่อมกรุง

โอม สัมโมทนียะ รัตนโกสินทร์
คือบุรินรัตนะแห่งสยาม
หยิบยอดแก้วเกี้ยวฟ้ามาแฝงนาม
ประกาศความยิ่งใหญ่ในแหลมทอง

ทวารพดิ์ครบครรลองสองร้อยฉนำ
ก็ลือร่ำทั่วหล้าประชาฉลอง
กวีวรรณกลั่นถ้อยเรียงร้อยกรอง
ขานทำนองเสนาะสนอมกล่อมกรุงไกร

โอ้เมืองรัตน์วัฒนามานานแล้ว
เปรียบเป็นแก้วก่องสยามงามไสว
ถึงวันนี้แก้วจะมีแสงมัวไป
ก็ส่วนน้อย....ส่วนใหญ่ยังยรรยง

ศิลป์สยามอารามพิหารโอฬารลักษณ์
ประกาศศักดิ์ประกาศิตให้พิศวง
ช่อฟ้าช้อยเพียงจะคล้อยลอยฟ้าลง
สง่าทรงปราสาทพระราชวัง

ทุกหนแห่งแสดงศักดิ์นคเรศ
เป็นศรีเขตคามประเทืองแต่เบื้องหลัง
สืบบัดนี้สองร้อยปียังจีรัง
และจะยั่งยืนอยู่คู่ฟ้าดิน

ศรีศรีศุภสิทธิ์อภิสมัย
พระรัตนตรัยเติมพิพัฒน์รัตนโกสินทร์
โอม หริ อิศเรศ พรหเมศ อินทร์
เชิญมารินพรผดุงแก่กรุงไกร

ชื่อกรุงเทพฯขอเทพจุ่งเยือนกรุงเทพฯ
เชิญมาเสพสวัสดิวัฒน์นิรัติศัย
พร้อมผดุงกรุงแก้วให้แคล้วภัย
อายุขัยยงยืนนับหมื่นปี

โอ้วันนี้วันดียินดีหนอ
รินชลอเชลงลักษณ์อักษรศรี
พร้อมกับฝันวันข้างหน้าไร้ราคี
ผองไพรีแตกเตลิด เทิดเกียรติไทย

เราจะทำวันนี้ดีที่สุด
เพื่อหวังจุดหมายข้างหน้าสุธาไสว
สองร้อยปีวันนี้เรามีชัย
ศตวรรษถัดไปยิ่งใหญ่นัก

ลืมตาฝันวันที่ชาติพิลาศล้ำ
ขุดดินน้ำนำพลังมาตั้งหลัก
ทรัพยากรวันนี้มีพร้อมพรัก
วันหน้าจักโชติช่วงชัชวาล

โอม สัมโมทนียะ รัตนโกสินทร์
คือบุรินรัตนะศรีสถาน
นับวันแก้วจะพราวแสงแกร่งตระการ
นานเท่านาน นับแต่นี้ และนิรันดร์...ฯ

...................................

จินตนา ปิ่นเฉลียว
จาก ประชุมบทกวีนิพนธ์ สมโภชกรุงรัตนโกสินทร์

ตะวันขึ้นในหัวใจ

เมื่อความหนาวยาวนานผ่านมาถึง
เราเพิ่งซึ้งถึงค่าคำว่า "หนาว"
ในช่วงวันสั้นและคืนยืดยืนยาว
ก็เปรียบราวตะวันลับดับในทรวง

ความเย็นเยือกเกลือกตัวเต็มหัวอก
น้ำค้างตกในใจทุกข์ใหญ่หลวง
เมื่ออ้อมแขนว่างเปล่าร้าวแดดวง
ฝนก็ร่วงรินไหลในอารมณ์

อ้อมตักที่อบอุ่นขาดคุณค่า
ไร้คนมาหนุนนอนอ้อนผสม
น้ำจากฟ้าพร่าชื้นสะอื้นตรม
เมื่อมันพรมพ่ายลำน้ำจากตา

เมื่อความหนาวยาวนานผ่านมาถึง
เพื่อนจะซึ้งเหมือนใจเราไหมว่า
หนาวในทรวงหน่วงขวัญเกินพรรณนา
เมื่อมองหาคนใกล้กลับไกลกาย

เพียงปลายมือยื่นกระชับเพื่อรับขวัญ
ความอุ่นอันอ่อนหวานก็ซ่านฉาย
สัมผัสหวิวนิ้วเนื้อเอื้ออุ่นอาย
ก็เหมือนสายแดดส่องห้องหทัย

ฝนหยุดแล้วในอารมณ์ที่บ่มหนาว
น้ำค้างพราวแห่งตาพร่ากลับใส
สิบเท่าหนาวเราไม่ท้ออีกต่อไป
ตะวันขึ้นแล้วในใจ...เมื่อใกล้เธอ

....................................

จินตนา ปิ่นเฉลียว

แมงมุม

มันไม่สวยไม่สะขยะแขยง
ใครก็แหนงรูปมันหันหน้าหนี
บอกลางร้ายได้ขลังฟังเข้าที
ถ้ามันตีอกเต้นจะเป็นลาง

ขาทั้งแปดแวดล้อมร่างป้อมปุ้ม
ตัวเมียกุมอำนาจประหลาดอย่าง
กินตัวผู้ดูไปเหมือนใจจาง
มีอยู่บางชนิดมีพิษภัย

แต่รูปร้ายรุงรังออกดังนั้น
ใยของมันสวยเด่นเหมือนเส้นไหม
เหนียวเป็นยางบางเบาเพราพิไล
เรียบละไมเหมือนสรรบรรจงทอ

เห็นแมงมุมชักใยมั่งไหมท่าน
นั่นแหละงานศิลปะทักษะส่อ
โหย่งตัวย่างวางสายข่ายลออ
รูปมันก่อให้พรั่นงานมันงาม

และเห็นไหมความเป็นธรรมของธรรมชาติ
ที่ประสาธน์ค่าส่งสิ่งตรงข้าม
สิ่งเลวมีดีด้วยสวยมีทราม
ใยพิรามด้วยแรงของแมงมุม

เหมือนเราสานงานเราเช้าจนดึก
งานเสร็จนึกภูมิจิตไม่คิดกลุ้ม
รินอารมณ์พรมชื่อฝีมือคลุม
คนชุมนุมวิจารณ์ว่างานดี

แต่เหลียวดูผู้สร้างงานบ้างเล่า
หน้าซูบเศร้าทุกข์เข็ญแทบเป็นผี
เขาหยาม "หน้านี้หรือฝีมือมี"
เออ-เรานี่มันก็เหมือนเพื่อนแมงมุม

..................................

จินตนา ปิ่นเฉลียว