คนหมู่มากหลากเรื่องเปลืองคำถ้อย
คนหมู่น้อยถ้อยทีถ้อยอาศัย
คนหมู่มากยากยิ่งจะจริงใจ
น้อยนับได้ใจจริงร้อยสิ่งอัน

ในสังคมเห็นเภาพมักอาบสี
อย่าโทษที่โทษคนจนหุนหัน
สิ่งแวดล้อมห้อมหน้าสารพัน
ปนสร้างสรรบั่นทอนตอนทำลาย

คนหมู่มากมีชมมีข่มเหง
อวดนักเลงผู้น้อยพลอยเสียหาย
คนหมู่มากที่ดีมีมากมาย
สุขสบายชวนหัวทั่วพารา

เรื่องเล็กน้อยค่อยคลายหายหมดมิด
กระจิดริดอย่าดันเป็นปัญหา
ชูอภัยใจกว้างสร้างเมตตา
เลิกบีฑาทุกอย่างลงบางเบา

จะอยู่โยงตรงไหนในโลกนี้
จะชั่วดีความคิดจิตคือเจ้า
จะสนุกทุกข์หนักจักที่เรา
จะเงียบเหงาอย่างไรใช่ตนเอง

รพีกาญจน์

สุขภายในมิใช่เรื่องยาก

สังคมคือที่อยู่คนหมู่ใหญ่
อาจบางใครเย่อหยิ่งอยู่นิ่งเขลง
บางคนชั่วหัวไม้ใจนักเลง
บ้างสวดเพลงเมตตาอาศัยกัน

มีปัจจัยหลายอย่างขวางตรงหน้า
ให้เสาะหายื้อแย่งและแข่งขัน
สัตว์สังคมเช่นเผ่าผองเรานั้น
ไม่มีวันร่วมชนม์ได้คนเดียว

ต้องเรียนรู้พิษภัยมันให้มาก
หลบคมจากหลง โลภ ที่โฉบเฉี่ยว
เรียนรู้ความสัมพันธ์อันกลมเกลียว
รู้หลีกเลี้ยว รู้สู้ รู้อภัย

อยู่แต่ตัวคนเดียว...ใช่! ไม่ผิดหรอก
แต่ควรออกไปชมโลกกลมใหญ่
วุ่นวายบ้าง เงียบบ้าง อย่าครางไป
สุขภายในแค่เพียงเรารู้เท่าทัน

............................

เปลวเพลิง