เกิดปวดหัวตัวร้อนนอนกระสับ
พอไข้จับหนาวพลันสั่นสะท้าน
ไอ้หนูเรียกรถส่งโรงพยาบาล
ตรวจอาการหมอว่าปกติดี

มันเป็นเป็นหายหายไม่รู้เหตุ
บ้างว่าเปรตบ่มร้ายแฝงกายผี
พอวันพุธวันศีลสามวันดี
เหลืออีกสี่ในสัปดาห์กึ่งบ้าบอ

กินพารายากล่อมต่อมประสาท
เช้าหายขาดบ่ายเย็นดึกเป็นต่อ
เริ่มมืดหน้าตาลายระคายคอ
ลมจุกจ่อโอ้กอ้ากอยากอาเจียน

ใจเต้นแรงแกว่งไกวไม่ยอมหยุด
ซวนเซทรุดผุดขึ้นยืนแปรเปลี่ยน
ทำหน้านิ่วคิ้วย่นเจ็บวนเวียน
ยินเพลงเพี้ยนยิ้มพรายออกร่ายรำ

หมอดูดาวทายดวงชะตาตก
นักษัตรฉกต้องธนูราหูห้ำ
ติดตามทวงปวงเวรเป็นกอบกำ
เทพหน้าดำหมายจับประทับองค์

โรคไม่หายกายล้าจิตว้าวุ่น
พุทธคุณช่วยดลกุศลส่ง
สมาทานกรานศีลจินต์จำนง
สงบลงสุขสันต์ตราบวันนี้

รพีกาญจน์

ถิ่นทุรกันดารบ้านหลังน้อย
หว่างห้วยดอยเพิงถ้ำมืดดำปี๋
อยู่กับป่าหากินตามดินมี
หน่อกล้วยปลีไม่เลือกขุดเผือกมัน

เก็บพริกเผ็ดเด็ดไม้สอยใบลูก
รู้จักปลูกข้าวนาเมื่อฟ้าลั่น
ขุดเกลือโป่งปรุงรสเค็มสำคัญ
หอยปูปลากุ้งปันกินกันไป

อาจเลี้ยงหมาหมูไก่ใต้ถุนร้าน
เลี้ยงวัวควายเทียมการงานลากไถ
ฆ่าเอาเนื้อเถือแทงแบ่งปิ้งไฟ
แค่ปีใหม่หรือสัตว์พลัดหลงตาย

ฐานะดีมีอำนาจวาสนา
พวกประดาขุนนางห้างทั้งหลาย
นอนเรือนสูงพุงยื่นยิ้มสบาย
พวกเปลือยกายพลไพร่ไต่ติดดิน

ได้อิ่มมื้ออดมากซากซูบผอม
แมงวันตอมตามตัวหน้ามัวหมิ่น
มีโรคภัยเบียดเบียนเยียนอาจิณ
คราชีพสิ้นไร้ธรรมส่องนำทาง

กลายเป็นปอบสัมภเวสีเร่ร่อน
กินเฟะฟอนดิบแดงแฝงในร่าง
สืบพ่อแม่แลลูกหลานผูกพลาง
ยากทิ้งขว้างแล้วจะพึ่งอะไร

รพีกาญจน์

พึ่งพระธรรมกรรมเอ๋ยกรรมของข้า
ติดตามมารอนร่างแต่ปางไหน
จึงลำบากยากจนทนเข็ญใจ
ทุกข์ร่ำไปนับขวบจวบชรา

สิทธิ์ทำกินดินดิบผืนหยิบน้อย
ติดดงดอยผากเผินเนินสูงป่า
ฤดูฝนล้นซัดน้ำพัดพา
พอเมษาร้อนไอดังไฟรม

อยากปลูกข้าวขนขายเช่นอย่างเขา
ก็ที่เราจำเพาะไม่เหมาะสม
ปลูกข้าวไร่ได้กินกันสิ้นลม
ถึงเม็ดก่ำตำต้มกันล้มตาย

ที่ปลูกได้ไม้อื่นพืชยืนต้น
ผลิดอกผลปีครั้งชั่งตวงขาย
หากหน้าดินอินทรีย์ซุยปนทราย
ทุ่นรายจ่ายปุ๋ยน้ำบำรุงรวง

ลูกรังหินดินแดงแข็งแน่นเหนียว
ดีอย่างเดียวเก็บลูกปลูกมะม่วง
ขนุนหนันพันธุ์ใหม่เนื้อใหญ่ยวง
ลำไยพวงพันธุ์ดีนามอีดอ

หวานล่อนกรอบอร่อยสดรสชาติ
สู่ตลาดขาดทุนมิเหลือหลอ
กดราคาหน้าเลือดล้งเชือดคอ
วอนเอ็นดูเถิดหนอขอไร่พัน อิอิ

รพีกาญจน์