เดินผ่านบ้าน"วิริน"อาจิณฉัน
ไยเล่าวันนี้หนานั่งหน้าจ๋อง
หน้าบวมแฉะและช้ำน้ำตานอง
หยดแหมะกองเมือกมูกถูกใครทำ

นิ่งซะจ้ะน้ามีไหล่นี่หนุน
โอบอิงอุ่นสองแขนแม้นใครกล้ำ
เอ้า..มูกเล็ดเช็ดเชียวเดี๋ยวเสื้อดำ
เดี๊ยะตบคว่ำ เสื้อฉันโก้ไม่โอ๋แล้ว

ละอองดิน

 

 เดินผ่านบ้าน"วิริน"อาจิณฉัน
ไยเล่าวันนี้หนานั่งหน้าจ๋อง
หน้าบวมแฉะและช้ำน้ำตานอง
หยดแหมะกองเมือกมูกถูกใครทำ

นิ่งซะจ้ะน้ามีไหล่นี่หนุน
โอบอิงอุ่นสองแขนแม้นใครกล้ำ
เอ้า..มูกเล็ดเช็ดเชียวเดี๋ยวเสื้อดำ
เดี๊ยะตบคว่ำ เสื้อฉันโก้ไม่โอ๋แล้ว

    ละอองดิน

 
โถ....เสื้อใหม่ลืมไปให้เขาเช็ด.     
น้ำตาเล็ดมูกหน่อยเป็นรอยแถว
สีดูด่างล่างบนเห็นขนแมว.     
แม่น้องแก้วป้าห้อยเลยน้อยใจ

มาม่ะมาซบอิงพิงไหล่พี่.         
วิรินศรีอย่าเศร้าเลิกเหงาใส่
ป้าแกดุ  คุ  กรุ่นมิอุ่นใน.           
ช่างกระไรเขาทุกข์ยังรุกราน

มีปัญหาคาจิตคิดถึงพี่.         
มิตรไมตรีโดดเด่นเป็นแก่นสาร
พี่มอบไว้ให้นำอย่ารำคาญ.     
กาลเนิ่นนานเผื่อซึ้งพอพึงใจ

ขอบพระคุณ คุณจั่นเจาที่กรุณาแวะเวียนเข้ามา รจนาผลงานที่ไพเราะ
ทั้งมีเอกลักษณ์ในงานของตนเสมอ
ขอให้มีความสุขในงานวรรณศิลป์ ทุกครั้งที่เรียงร้อยผลงานนะครับ
จากใจระนาดเอกครับ

 

รักเฝ้าลุ้นจุนเจือหาเรือพ่วง.      
มีแต่ห่วงคอยหาเวลาไหน
เฝ้าวางถ้อยลอยลำคำห่วงใย.    
หรือพูดใหม่คิดถึงติดตรึงตรา

ถ้าสนิทคิดสมัครจงรักเถิด.      
จิตเตลิดหลงถลำคำมุสา
จิตเราตรงคงสลักลักษณา.        
โอบอุราด้วยซึ้งเหตุพึงใจ

แต่คำกลัวยั่วยวนชวนให้นึก.      
ตามรู้สึกสลัวทำตัวใหม่
พูดความจริงว้าวุ่นคงกรุ่นใน.    
รักเร้นไว้จักฝืนกล้ำกลืนทน

จำเลยหลักหนักหนาหาความผิด
คือใจติดตรึงตราพาเผลอไผล
ตัวการร่วมเพราะจิตคิดห่วงใย
พยานใหญ่คือรักสลักจินต์

เหตุชี้นำทำไปเพราะใจหลง
เกิดจิตส่งฝันผุดมิสุดสิ้น
จินต์ประจักษ์พิสุทธิ์เกินหยุดบิน
รักผกผินวนกลับมิลับลา

สุดใจหักรักหายเลยกลายจาก
เพราะหลงมากถลำช้ำหนักหนา
วิรินน้องจะรักอีกสักครา
ต้องรู้ว่าถ้าช้ำยอมทำใจ

ทำไมพี่ไล่น้องที่ปองรัก
สองเราภักดิ์ร่วมเรียงเคียงความฝัน
อย่าสิ้นสุดคืนคู่รู้ผูกพัน
จวบจนวันสุดท้ายของชีวิต

ขอเก็บรักงดงามของน้องเถิด
พร่างพราวเพริศเลิศล้ำฉ่ำลิขิต
ทุกบทเรียงเขียนงามตามความคิด
แค่น้อยนิดเวลามาหากัน

สิริวตี