งานแต่งลูกคนเล็กเด็กของเพื่อน
ขับรถเคลื่อนจากบ้านกาลบ่ายสี่
หนึ่งชั่วโมงคงถึงงานพอดี
ถนนดีแค่ทางห่างร้อยโล

กะกาลผิดอนิจจากว่าไปถึง
แตะเครื่องบึ่งเดี๋ยวหยุดผุดผุดโผล่
ฝ่าไฟแดงแซงเบี่ยงเลี่ยงคันโต
น่าโมโหวันอาทิตย์รถติดนาน

ร้อยนาทีจอดแช่แค่ครึ่งทาง
เลยปล่อยวางละจิตคิดงุ่นง่าน
เปิดกระจกรับลมชมดอกบาน
ค่อยค่อยคลานเจ็ดโมงถึงโรงแรม

ดื่มน้ำเย็นหนึ่งแก้วแล้วขึ้นกล่าว
อวยพรให้คู่บ่าวสาวแชล่ม
ครูหยอกล้อหมอแยงแบ๊งค์เหน็บแนม
ขนส่งแซมคนชราคมนาคม

คงเพราะพิษฤทธิ์มันรถคันแรก
ลดภาษีซื้อแหลกแจกถล่ม
ถนนมีเท่าเดิมรถเพิ่มจม
มักง่ายถมคลองคูเป็นลู่ทาง

รถโดยสารไปกลับนับร้อยบาท
จ่ายตลาดโรงเรียนเสมียนห้าง
อยากทันใจใช้ถนัดประหยัดสตางค์
มอไซด์ฮ่างมีพธูคู่ไปมา

รพีกาญจน์

เมืองน่าอยู่ ฟู่เฟื่อง เรื่องเศรษฐกิจ
แหล่งผลิต มากมาย ขายสินค้า
กาดสวนแก้ว เซ็นทรัล โพรเมนาดา
ซุปเปอร์มาร์เก็ต โลตัส บิ๊กซี

ห้างเอส-วัน คอมมูนิตี้มอลล์
เฟสติวอล แม็คโคร โชว์รูมสี
ตึกพาณิชย์ บ้านจัดสรร ผลักดันมี
โครงการที่ ผุดผลิ ศิวิไลซ์

ตัดถนน สี่เลน เน้นรองรับ
งานระดับ แขกเยียน อาเซียนใหญ่
การโยกย้าย สนามบิน ออกถิ่นไป
สร้างรถไฟ เร็วสูง มุ่งอมร

ใช่จำอวด ปวดหมอง ค่าครองชีพ
มันถ่อถีบ เช่นลิง ขึ้นสิงขร
เงินมีกำ ค่ำเข้า เช้าจากจร
มิรู้นอน เป๋าตุง ถุงใครกัน

หมี่ ก๋วยเตี๋ยว เกี๊ยวชาม สามสี่สิบ
ตะเกียบคีบ ห้าครั้ง หมดหยั่งฝัน
ข้าวราดแกง รสดี มีเหมือนกัน
ข้าวเรี่ยจาน เนื้อมัน แค่แมวดม

เพื่อสนอง คนที่ มีจ่ายซื้อ
จนอย่าหือ ตามเขา เราไม่สม
กินท้องอิ่ม ยิ้มได้ ใจภิรมย์
เอาอย่างผม หิ้วปิ่นโต โก้ไปงาน

รพีกาญจน์

เตี่ยบอกว่าหากินถิ่นเสฉวน
เพื่อนชักชวนพ้นยากออกจากบ้าน
ขอพึ่งพระบรมโพธิสมภาร
สุขสำราญเพราะพระบารมี

สอนให้รักภักดีชาติศา่สน์กษัตริย์
ปฏิบัติตามกฎจรดศีรษ์
ยึดขนบธรรมเนียมประเพณี
ผูกไมตรีพูดจาภาษาไทย

ถูกปล่อยปละละเลยมิเคยสอน
จากเด็กอ่อนกระเถิบจนเติบใหญ่
ตาตี่จีนกินนอนเดินดอนไพร
บัดนี้โลกเปลี่ยนไปเชียงใหม่เป็น

ศูนย์ท่องเที่ยวชั้นหนึ่งนำประเทศ
จีนพาเหรดคับคั่งดังที่เห็น
เสียงล้งเล้งบ้างเบาเช้าจดเย็น
จับล้อเข็นช้อบปิ้งหมู่หญิงชาย

เข้าชี้ชมวัดวาอารามธาตุ
ไกด์ประกาศผ่านโฟนฉงนฉงาย
หนุ่มรูปหล่อคอเอียงเสียงกระจาย
ฟังแทบตายมิเข้าใจได้แต่มอง

บ้างแฝงตัวสำรวจตรวจสินค้า
อะไรน่าซื้อง่ายวางขายคล่อง
ผ่านเชียงรายถล่มไทยจมกอง
พวกเราต้องเตรียมปรับรับมือจีน

รพีกาญจน์

หาวติดๆบิดคร้านเอ็นยานหย่อน
ดิ้นโครมๆจมที่นอนก่อนลุกตื่น
เท้ากระทุ้งท้องเตียงเสียงครืนๆ
หกล้มลื่นตำตั่งดังตึงๆ

น้ำล้างหน้าซ่าๆยืนหน้าแว่น
บีบแค่นๆยาค้างแค่นิดหนึ่ง
แปรงบนล่างฟันงามกรามกรึงๆ
เดินปึงๆออกห้องน้ำเข้าห้องใน

หยิบเสื้อลายบางๆกางก่อนสวม
ชอบหลวมๆปล่อยชายสบายใส่
เอ้าวุ้ยๆเกือบลืมลิงแล้วไง
เตี่ยวตัวใหม่ต่ามๆย้อมครามจาง

ทาครีมเหลวใสๆลูบไล้ผม
น้ำประสมแป้งแปะแตะห่างๆ
เป็นจุดๆแต่งแต้มแก้มคิ้วคาง
เยื้องเหยาะย่างลงลุ่มดุ่มๆเดิน

ฝ่าลมพัดซู่ๆไม่รู้ร้อน
ผ่านดงดอนโดดๆข้ามโขดเขิน
ไต่สะพานเก่าๆเข้านาเนิน
ป้องปากเอิ้นหล้าๆอ้ายมาแล้ว

เสร็จหรือยังช้าๆท่าจะสาย
กินข้าวงายไวๆเราไปแอ่ว
รำเซิบๆทรงเจ้าที่เหล่าแมว
เฮแจ๋วๆมื้อเที่ยงเลี้ยงหนมจีน

ชวนน้องไปร่วมงานร่างองค์ทรงเจ้าค่า

 

รพีกาญจน์

หมดมะม่วงลำไยไร้คนจ้าง
ช่วงวันว่างนั่งล้อมเล่าติฉิน
หมดช่องทางทำมาออกหากิน
เก็บกระถินขุดหน่อรอกันไป

จะปักดำทำนาท่าเมฆฝน
กันยายนลากผาลเตรียมหว่านไถ
หากน้ำหนองพอดีมีเป็นใจ
เกี่ยวข้าวใหม่ใส่ยุ้งหุงกะออม

บ้างปลูกผักหักฟืนขึ้นตามรั้ว
บ้างเลี้ยงวัวหมดฟางร่างซูบผอม
บ้างเหลาตอกแบนบานสานชะลอม
บ้างเดินดอมเข้าป่าหาเห็ดลม

บ้างจับเถือเนื้อหมูลาบหลู้ส้า
พลิกตำราหาสูตรส่วนประสม
คนน้ำตาลหวานกะทิทาเนยนม
ทำขนมเคี้ยวขบอบขายโชว์

บ้างระรื่นครื้นเครงนักเลงเก่า
เล่นปูปลาน้ำเต้าเขย่าโห่
สี่ห้าเอี่ยวเต็มแผงแทงไฮโลว์
โน่นบิงโกใส่เม็ดสะเด็ดมัน

นี่ไม่นับบอลมวยหวยไพ่ม้า
เบียร์สุราตีกลองร้องสนั่น
ลืมลำบากยากจนพ้นไปวัน
รอสุขสันต์จริงจังยังไม่เจอ

รพีกาญจน์

จ่อดินสอจ่อสมุดจุดขีดเขียน
ลากวนเวียนเว้นวรรคอักษรสรรค์
ประสมคำนำพยางค์วางชิดกัน
เอกโทผันกำหนดครบบทโคลง

ตรวจความหมายปลายแปลเปรียบประโยค
กระเดกกระโดกสลับตรับสูงโด่ง
หรือต่ำตราสามัญยันยานโยง
ปรับปลอดโล่งลื่นไหลไพเราะนวล

คลี่ปทานุกรมงมศัพท์เสียง
ผายเผดียงยกหยิบสิปป์กระสวน
บูรณะประยุกต์ทุกกระบวน
ร้อยกรองกลั่นรัญจวนยั่วยวนยล

พูดสบายง่ายฟังใช่ดั่งคิด
พลิกเปิดปิดบ่อยถี่มากกี่หน
ทบทวนถ่อมกล่อมเกลาเคล้าระคน
บรรทัดบนลงล่างจนพร่างลาย

ได้กลอนกรรมลำภากากณึก
ฝืนสู้ฝึกเช้าสางกลางวันบ่าย
กระทู้เดียวเดี่ยวโดดดูเดียวดาย
อาจกลืนหายเพียงวันเพื่อนปั่นจาร

จึงวอนวากย์ฝากไว้ใน๐วันนี้๐
เผื่อผู้ที่มาหลังนั่งย้อนอ่าน
ถึงเวลาล่วงลับล่องกับกาล
มีผลงานต่อเนื่องหลากเรื่องเอย

รพีกาญจน์

ร้อนเจ้าเอ๊ย...
น้ำระเหยแสงแดดส่องแผดเผา
รุ่งสางสายบ่ายบังยังมิเบา
ล่วงย่างเข้าค่ำคืนดึกดื่นนอน
                                  
นอนเจ้าเอ๊ย...
หนุนเขนยแล้วกันหมามันหอน
เสียงจิ้งหรีดจักจั่นสนั่นดอน
นกจับคอนเดียวดายเช่นชายตรม

ตรมเจ้าเอ๊ย...
มินึกเลยแรกชื่นหลังขื่นขม
เชื่ออวดโอ่โกหกเพ้อพกลม
จึงจ่อมจมเจ็บใจไร้ประดี

ดีเจ้าเอ๊ย...
กว่าคุ้นเคยภิรมย์สมประสี
มัวหลงรูปจูบหอมยอมย่ำยี
เกือบเป็นผีอยู่โยงเฝ้าโลงเย็น

เย็นเจ้าเอ๊ย...
มือสางเสยสระผมหมักหมมเหม็น
ชะเหงื่อไคลไหลเกาะเพราะลำเค็ญ
สาดสะเด็นฝนพรำชุ่มฉ่ำใจ

ใจเจ้าเอ๊ย...
แน่แล้วเฮยบ่คิดชมชิดไผ
ช่วงเวลาเหลือน้อยค่อยหมดไป
อุทิศให้แค่เคียงเพียงพระธรรม



รพีกาญจน์

เปลี่ยนห้องโหรโจรร้ายคลายโหดเหี้ยม
เปลี่ยนส่อเสี้ยมหลงลูกถูกว่าผิด
เปลี่ยนศัตรูคู่แค้นแปลงแมนมิตร
เปลี่ยนชีวิตสลดสดทันที

เปลี่ยนพ่อค้าหน้าเลือดละเชือดเฉือน
เปลี่ยนพ้องเพื่อนกลับใจไม่หลบหนี
เปลี่ยนยุ่งเหยิงยากเย็นกลายเป็นดี
เปลี่ยนโทนสีจางเจือเหลือขาวนวล

เปลี่ยนสัญจรจอแจบ่แออัด
เปลี่ยนแล้งจัดฝนซ่าทั่วนาสวน
เปลี่ยนปลอดภัยไร้ปืนคืนหอกทวน
เปลี่ยนก่อกวนจับถือร่วมมือพาย

เปลี่ยนรุนแรงเร้ารุมลงนุ่มอ่อน
เปลี่ยนกลุ่มก้อนผูกเสี่ยวเดินเดี่ยวฉาย
เปลี่ยนเถื่อนถังวังเวงเปล่งประกาย
เปลี่ยนกฎหมายปกาศิตฤทธิรอน

เปลี่ยนอยู่เหย้าเฝ้าจุดหยุดเตร็ดเตร่
เปลี่ยนเฉียดเสเลิกลาบ้ามวยบ่อน
เปลี่ยนเศรษฐีมีคุกซุกตัวนอน
เปลี่ยนหีบซ่อนแบ๊งก์ใบไร้ที่มา

เปลี่ยนปอปากไป่เปิดปิดปูดป่าว
เปลี่ยนกาขาวหัวหดหมดสง่า
เปลี่ยนขมิ้นบินฟ่องท้องนภา
เปลี่ยนทุกท่าใครเทียมเยี่ยมจริงๆ

 

รพีกาญจน์

หยุดความรักมักง่ายกระหายหือ
หยุดได้หรือวาดหวังยังเกรงกริ่ง
หยุดมือไวใจคนซนเช่นลิง
หยุดล้อหลอกวอกวิ่งนิ่งดูดาย

หยุดบุหรี่มีควันลอยโขมง
หยุดเหล้าโรงห้ามทำออกจำหน่าย
หยุดขบขันกัญชาลืมตาลาย
หยุดกระสายกายกู้ชูกำลัง

หยุดพนันขันต่อจากจอทัศน์
หยุดสกัดแค่ดูบอลคู่ขลัง
หยุดใต้ดินกินรวบล็อคเลขดัง
หยุดสตังค์ลื่นไหลไปเกาะกง

หยุดวัยรุ่มดุ่มเดินเพลินก้มหน้า
หยุดพกพามือถือสื่อประสงค์
หยุดโอลด์ชิวนิวเน็ตเฟสบุ๊คลง
หยุดทีวีฟรีคงตายลงแดง

หยุดปิ้งตับจับไตใช้มีดเถือ
หยุดฉีกเนื้อดื่มเลือดจนเหือดแห้ง
หยุดสอยผักหักไม้ใบต้มแกง
หยุดมื้อแลงกินกัดประหยัดดี

หยุดตะวันจันทรโคจรลับ
หยุดดาวดับแจ้งจัดรัศมี
หยุดดินฟ้าอากาศปราศนที
หยุดอัคคีมอดมุด...หยุดรักเธอ

 

รพีกาญจน์

มันมิใช่เรื่องจริงสิ่งสมมุติ
มักมีจุดวิวาทผิดพลาดผัน
เมื่อลุร้อนหลอมเหลวปุดเปลวควัน
ยากกางกั้นโกรธาราฟืนไฟ

คิดว่านี่เราจองนั่นของเพื่อน
จะเอื้อนเอ่ยเวียนแวะแตะนิดได้
ยามสวมบทเหมาะเหม็งเล็งปืนไป
ตีอารมณ์ชมใคร่ให้คนดู

ใส่ลีลาท่าทางนางประสาน
เย้าต้องการลื่นไหลใช่บุบบู้
ถอยรับรุกบุกบั่นเชิงชั้นครู
เปิดประตูหน้าต่างวางค่ายกล

ยังเยาะยิ้มพริ้มตาคราละเลียด
แสร้งเสเฉียดขืนขัดสะบัดสน
พอแนบนิ่งทิ้งอายชม้ายยล
ร่างลุกลนนี่แหละคือละคร

แจรงถ้อยร้อยงามข้ามฟากฟ้า
สื่อภาษาอวดโอ่สโมสร
แสนไกลนักทักษิณดินอุดร
สุดสัญจรสมคิดติดมรรคา

ก็มิเห็นเป็นจริงสิ่งถ่องแท้
ที่แน่วแน่แค่ฝันจิตหรรษา
ล่วงเลวร้ายหายลับกับเวลา
เชิญหวนมาชื่นชอบต่อตอบกลอน

รพีกาญจน์

เมื่อลิ้นสากปากแห้งไร้แรงหิว
ไส้คอดกิ่วฟังร้องท้องว่างเปล่า
ก่อนลมยัดอัดแน่นแทนบรรเทา
ตั้งแต่เช้าจดเย็นไม่เห็นจาน

ต้นศกเอื้อยเรื่อยมาห้าเดือนย่าง
อิ่มอดบ้างสลับกับอาหาร
อิ่มอืดพุงรุ่งพลันอันตรธาน
อดซมซานคอยเศษยื่นเมตตา

ถามพวกพรรคหนักเบาเอาทั้งนั้น
ถากถางฟันสาแหรกหาบแบกบ่า
หอบหิ้วห่อถ่อเทล่วงเวลา
ค่ำคิดค่าร้อยสองร้อยพลอยดีใจ

อาจจำแนกแลกกินสิ้นคาบมื้อ
ตกลงหรือเพียงชอบมอบของให้
ข้าวแกงเหลือเกลือป่นกะปิใน
กระปุกใหญ่ปลาร้าปลาแห้งแบ

ยินเสียงซอหอสายกระจายข่าว
มีข่าวคราวเสีงแคนโหมแหนแห่
ลิเกร้องรำวงนงเสียงแน
ฟ้อนแอ่นแอ้โท่นโท่นเสียงดนตรี

มีปอยหลวงตวงสรงองค์พระธาตุ
ยกครูเทพพรหมราชยมญาติผี
ไปร่วมด้วยช่วยงานกรานยินดี
ดื่มกินฟรีเยี่ยมยอดตลอดวัน

รพีกาญจน์

หิวก็หาที่พึ่งพิงพำนัก
เพื่อผ่อนพักครั้งคราวชั่วยาวสั้น
ได้อยู่กินเพียงพอต่อชีวัน
แค่หลับฝันฟื้นซากยากร่ำรวย

ตื่นมืดเช้าเข้าสวนใส่น้ำปุ๋ย
สายเสร็จลุยฉีดพ่นเปลือกผลสวย
สอยมะม่วงมะไฟใบย้อยย้วย
ตัดอ้อยกล้วยตะไคร้ข่ากระชาย

เจ้าสวนดีมีธรรมประจำจิต
มากน้ำมิตรคิดเป็นเช่นสหาย
ใช้แรงเคียงเยี่ยงทาสสัญชาติควาย
เจ็บปวดกายปล่อยเดียวไร้เยียวยา

ข้าวแกงเอื้อเกื้อเก่าเทาเหลืองอ่อน
หักสองท่อนเขาหุงให้หมูหมา
นอนพื้นฟากตากยุงปลายทุ่งนา
จั่วหลังคาสังกะสีมีรูพรุน

ทอดตาดูหูฟังดังสาบหอม
ทนยินยอมปิดตรมอารมณ์ขุ่น
ก้มคอพับงับปากลากเซซุน
ยอมโง่เง่าเต่าตุ่นแทนคุณคน

เผยอยิ้มอิ่มแล้วก็แจวหนี
สืบเสาะที่อิ่มท้องรองเลือนหม่น
หิวก็หาท้าทายประทังตน
ไหนจะพ้นจนจ่อหนอมนุษย์

รพีกาญจน์

ก็เขาร่ำรวยสตังค์เงินถังถุง
จุกระบุงฝังทรายไว้หลายจุด
ซุกอิฐมอญซ่อนกำแพงฝากแบ๊งก์ครุฑ
ปล่อยกุ้ชุดนอกระบบครบวงจร

ทั้งถูกหวยรวยเบอร์เจอแจ๊คพอต
สนามกอล์ฟรีสอร์ตยอดกระฉ่อน
ร่วมลงทุนหุ้นห้างกลางนคร
ก่อตั้งสโมสรบอลเอฟซี

ประมูลซองคล่องคองานก่อสร้าง
เทถนนหนทางรางโบกี้
ฝายเขื่อนเก็บกักน้ำทำนาปี
ซื้อทรัสต์ดีทองคำเก็งกำไร

นอนตึกโตโอฬารบ้านข่วงคุ้ม
หยิบรีโมทกดปุ่มเปิดปิดไข
นั่งรถราเรือยนต์บินบนไว
คนรับใช้ชายหญิงเดินวิ่งวน

แขกไปมาหาสู่หลายหมู่มาก
มอบของฝากติดมือบ้างถือขน
เสียงขับหวานขานคะครับปะปน
ยอแหนหนอายุลุร้อยพัน

เห็นมั่งมีปรีดาพาประจบ
หลั่งไหลล้อมน้อมนบพบสังสรรค์
หวังประโยชน์โกฏิกองนองอนันต์
รู้ที่ไหนไปที่นั่นพลันแสดง

รพีกาญจน์

ตกระกำลำบากฝ่าขวากหนาม
ต่างเหยียดหยามกันทั่วกลั้วสาปแช่ง
ทั้งสองหูจู่โจมโหมตะแบง
คอตะแคงเอียงข้างช่างกระไร

ท่ามฟ้ามืดทมึนยืนซึมเซ่อ
ตามัวเบลอบอกตนต้องทนไหว
ข้ามโขดเขินเนินป่าล้าแรงใจ
หล่มลึกสักเพียงไหนไต่คืบคลาน

บ้างมีท้อห่อเหี่ยวซมเซียวจิต
ฟ้าลิขิตเกินเดาเฝ้าประหาร
ฝืนต่อโชคชะตามาช้านาน
เหมือนสอบผ่านบทร้ายกลับกลายดี

จมูกมนุษย์สุดไวหาใดเปรียบ
เข้าเทียมเทียบคะขาจ๋าครับพี่
ช่างเสแสร้งแกล้งเนียนเพียรพาที
ใจฉันง่ายอีกแล้วซี..มีแต่อภัย..!?

ละอองดิน

 

รู้ที่ไหนไปที่นั่นพลันแสดง...

ร่วมสรวลเสเฮฮาสุราถอก
กระดกจอกทะเล้นเต้นต่องแต่ง
น้ำลายหยดซดหลู้เลือดหมูแดง
หัวตะแคงหูบังฟังดนตรี

จับจานแบนแกลลอนช้อนส้อมเคาะ
จับมั่นเหมาะขวดน้อยต่อยถี่ถี่
ร้องคนเพลงสองเพลงบรรเลงตี
สมมุติมีวันเกิดม่วนเถิดเทิง

โขลกพริกดำตำใส่เครื่องในสัตว์
ตั้งหม้อผัดผักบุ้งพันยุ่งเหยิง
ตักวุ้นเส้นใส่จานบานกระเซิง
บนโต๊ะเบิ่งกับแกล้มแหนมส้มดอง

กินเข้าไปร้องไปเต้นไปเต้น
ทำพิเรนทร์ลาลิงสิงห์ผยอง
เดินช้าคอยถอยกายส่ายประคอง
จังหวะกลองสะเด่าเร้าเริงใจ

ประจำทุกศุกร์เสาร์เช้าอาทิตย์
ตรุษสารทปิดสำคัญว่างวันไหน
เตรียมตั้งวงก๊งเบาเบาเข้าครัวไฟ
กินอะไรไม่เหลือซื้อเชื่อมา

วันนี้...
เพื่อนแสนดีเคยพร้อมรักล้อมหน้า
จนยิ้มเจื่อนเพื่อนมากจรจากลา
หยดน้ำตาคาเบ้าเหงาเหลือเกิน

รพีกาญจน์